Skip to main content

Posts

WIE DE SCHOEN PAST...

Je hoort of leest wel eens over slechte ervaringen met webshops. Zelf bestel ik regelmatig boeken via Internet maar dan altijd bij bonafide bedrijven en dat gaat eigenlijk altijd goed. Mijn geliefde wil echter nog wel eens digitaal een kat in de zak aanschaffen. Vaak zijn dat de bekende impulsaankopen die ze doet als ze niet kan slapen. Ze drukt dan tijdens Tell Sell-achtige programma’s met haar lieve slaperige hoofdje op een knopje op haar telefoon. Vervolgens kijken we dan twee dagen later hoofdschuddend naar een onduidelijk keukenobject of handig apparaat dat zowel gordijnen kan stomen als een cappuccino kan maken. We kunnen er zelf erg om lachen. Laatst hielp ik mijn goede vriend H, die licht digibeet is maar verder in uitstekende gezondheid verkeert, met het bestellen van een paar mocassins. Op zijn telefoontje zagen ze er beeldig uit. De prijs, veertig euro, was dermate laag dat ik al enig onraad rook maar H was vastbesloten ze aan te schaffen. Ik bood aan, gezien een aantal voor...
Recent posts

DOLLY EN ANDERE KORTE KERSTVERHALEN

Beste vrienden, zoals al eerder gemeld is het regelmatig plaatsen van een column een beetje in het gedrang gekomen vanwege diverse andere schrijfactiviteiten. Vandaar dit extra lange kerstverhaal. Volgens het beproefde recept van “een lach & een traan”. Ik ben zo vrij de volgorde om te wisselen, want om in mineur te eindigen in deze duistere tijden is vragen om moeilijkheden. We beginnen dus met die traan. Allereerst het grote verlies van onze lieve vriendin Linda van Dyck.  Ciao bella! We zullen je nooit vergeten, je blijft altijd ons flower power-meisje!   Hou de zakdoekjes nog even binnen handbereik. Hieronder een handgeschreven briefje van een ventje van een jaar of acht uit Oklahoma. Hij is weggehaald bij zijn trailer trash- ouders en (godzijdank) bij een pleeggezin geplaatst. Na dit schrijnende verhaal (ik kan de tekst alleen maar verdragen door het knulletje voor mij te zien aan een goed gevulde tafel bij zijn liefdevolle pleegouders en een kwispelende puppy), nu ho...

PENSIONADO vs. FATBIKE 0-1

De verzuchting “Je weet dat je oud begint te worden als…” is voor veel columnisten een dankbare vluchtheuvel als je creatief even vastzit. Het is zo’n veilige haven waar je altijd kunt aanmeren. Een ander dankbaar item is de “drukte in de stad”. Met de stad wordt uiteraard Amsterdam bedoeld. Trouwe lezertjes en vrienden weten inmiddels dat ik dan graag met m’n hakken in het zand (in dit geval: het asfalt) ga. Amsterdam is een dorp. Dezelfde mensen die miauwen over de drukte vinden trouwens Tokio “een heerlijk hectische metropool”, New York “een verrukkelijke heksenketel” en de chaos in Bangkok “fascinerend en opwindend”.        1958. Drukte in het dorp Amsterdam In deze column ga ik een poging doen het confronterende proces van het ouder worden te combineren met de uitdagingen van het “drukke” verkeer. Hier in Amsterdam (en zeker bij de Spoedeisende Hulp) kennen we al heel lang de term “een tramrailsje”. Dit slaat op die gênante situatie dat je met je fiets in de tra...

Efteling aan de Amstel

Wij, Amsterdammers, kijken rond deze donkere dagen hoofdschuddend, meewarig en met nauwelijks verholen dedain naar de orgie van lichtjes op de diverse kerstmarkten in Düsseldorf, Maastricht, Haarlem en de oceaan van flikkerende lampjes in de buitengebieden Landsmeer en Den Ilp. We zullen nooit hardop bekennen dat we deze lichtkakofonie een tikje ordinair, provinciaals, volks en low culture vinden en slikken met enige moeite onze snerende opmerkingen in. (“Het heeft allemaal wel een hoog Frans Bauer/Gordon/André Rieu-gehalte, vind je niet?”) Daarom hebben wij, Hoeders van de Goede Smaak, (tromgeroffel, aanzwellende kopersectie) het Amsterdam Light Festival! Ik pompte mijn fietsbandjes op en besloot op onderzoek uit te gaan. In mijn naïviteit dacht ik dat er overal in de stad, op strategische plekken, gratis kleine plattegrondjes zouden liggen met daarop de ideale route langs de diverse kunstwerken. Misverstand. Hoewel ik zeker geen digibeet ben bleek ik inmiddels toch te zijn toegetred...

De GLNK

Een van de grootste nog levende Nederlandse kunstenaars is de uomo universalis Jeroen Krabbé. Niet alleen een award winning acteur, maar tevens schilder en, niet in de laatste plaats, begenadigd presentator. Van de Publieke Omroep krijgt hij dan ook ruim baan én budget om ons, gewone stervelingen, deelgenoot te maken van zijn epische zoektochten naar kunstenaars als Van Gogh, Chagall, Picasso en Gauguin. De Publieke Omroep ligt continu onder vuur: wel of geen amusement? Wel of geen voetbal? Is een salaris van ruim vijf ton voor iemand die heel snel de autocue kan lezen gerechtvaardigd? Moeten oude witte mannen die een quizje presenteren kaltgestellt worden of is hun levenslange ervaring juist reden om ze zo lang mogelijk hun kunstje te laten doen? Allemaal ingewikkelde vragen. Net zo ingewikkeld als ons Nederlandse Publieke Omroepbestel. (Wel eens geprobeerd dit raadselachtige organisme uit te leggen aan een buitenlander? Sterkte!) Maar dat kunst & cultuur primair tot het take...