Beste vrienden, zoals al eerder gemeld is het regelmatig plaatsen van een column een beetje in het gedrang gekomen vanwege diverse andere schrijfactiviteiten. Vandaar dit extra lange kerstverhaal. Volgens het beproefde recept van “een lach & een traan”. Ik ben zo vrij de volgorde om te wisselen, want om in mineur te eindigen in deze duistere tijden is vragen om moeilijkheden. We beginnen dus met die traan. Allereerst het grote verlies van onze lieve vriendin Linda van Dyck. Ciao bella! We zullen je nooit vergeten, je blijft altijd ons flower power-meisje! Hou de zakdoekjes nog even binnen handbereik. Hieronder een handgeschreven briefje van een ventje van een jaar of acht uit Oklahoma. Hij is weggehaald bij zijn trailer trash- ouders en (godzijdank) bij een pleeggezin geplaatst. Na dit schrijnende verhaal (ik kan de tekst alleen maar verdragen door het knulletje voor mij te zien aan een goed gevulde tafel bij zijn liefdevolle pleegouders en een kwispelende puppy), nu ho...
De verzuchting “Je weet dat je oud begint te worden als…” is voor veel columnisten een dankbare vluchtheuvel als je creatief even vastzit. Het is zo’n veilige haven waar je altijd kunt aanmeren. Een ander dankbaar item is de “drukte in de stad”. Met de stad wordt uiteraard Amsterdam bedoeld. Trouwe lezertjes en vrienden weten inmiddels dat ik dan graag met m’n hakken in het zand (in dit geval: het asfalt) ga. Amsterdam is een dorp. Dezelfde mensen die miauwen over de drukte vinden trouwens Tokio “een heerlijk hectische metropool”, New York “een verrukkelijke heksenketel” en de chaos in Bangkok “fascinerend en opwindend”. 1958. Drukte in het dorp Amsterdam In deze column ga ik een poging doen het confronterende proces van het ouder worden te combineren met de uitdagingen van het “drukke” verkeer. Hier in Amsterdam (en zeker bij de Spoedeisende Hulp) kennen we al heel lang de term “een tramrailsje”. Dit slaat op die gênante situatie dat je met je fiets in de tra...