MULDERCAM BLOG

Het blijf altijd een uiterst vermakelijk tafereel: Amsterdammers die aan buitenlanders in middelmatig Engels proberen uit te leggen hoe ons onvolprezen gedoogbeleid werkt. “Well, joe ken bai drugs in a koffiesjop, det is not against de loo, and then joe ken smoke as much as joe like, but it’s against de loo to grow a lot of wiet and, eh, sell it to a koffiesjop!” En daarom zitten we nu opgescheept met het monster dat we zelf hebben gecre ë erd. Aan de voorkant van al die gezellige zaken met geinige namen als The Greenhouse Effect, Grasshopper, Dampkring en Nogal Wiedes zitten toeristen op comfortable bankjes met geplastificeerde menukaarten in de hand uit te zoeken of ze dan wel een jointje Superskunk of Northern Light of Moonshine Haze zullen gaan roken. Aan de achterkant (niet de fysieke maar de spreekwoordelijke) woedt een meedogenloze oorlog waar we als bewoners regelmatig mee geconfronteerd worden. Afrekeningen met automatische wapens op klaarl...

Uit pure verveling scharrel ik een beetje door het huis. Ik heb zojuist in de ochtendkrant gelezen dat “vervelen” en “lummelen” zeer heilzaam is in deze jachtige tijden. Maar dat wist ik natuurlijk al heel lang, eindelijk gerechtigheid! Bij de Wereldkampioenschappen “Lanterfanten” zou ik zeker op het erepodium verschijnen. Nu ik de zegen heb van allerlei deskundigen kan ik mij zonder gewetensbezwaar wijden aan diverse zinloze bezigheden. Ik ga naar zolder en trek een willekeurig laatje open van een stoffig kastje. Tussen een Zwitsers zakmes, een paar sleutels die niemand ooit gemist heeft en een krom schroevendraaiertje vind ik zowaar mijn ouwe trouwe Ipod terug. “ Jongen dat is een gelukkie, was dat prentje jaren kwijt” klinkt het meteen in mijn hoofd. Deze zin uit de iconische “Zuiderzeeballade” was in mijn jeugd al een behoorlijk oubollig liedje maar het heeft zich blijkbaar toch ergens in mijn geheugen genesteld. De nostalgie die moddervet van dit nummer afdruipt is...