MULDERCAM BLOG

In deze tijden van pandemie worden we dagelijks middels gezellig kleurrijke grafieken geconfronteerd met (onheilspellende pauze) De Dood. Bij het intikken van dit woord op mijn laptop hoor ik onbewust meteen een dreigend Wagner-akkoord aanzwellen. Vreemd genoeg niet op een monumentaal kerkorgel maar eerder op een lullig klinkende synthesizer zoals Dick Maas die gebruikt in zijn onvolprezen Nederhorror-film De Lift . In de stroom artikelen over de dood (vanaf nu gewoon weer zonder hoofdletter) krijgt de laatste tijd een bonte stoet bekende, minder bekende of volstrekt onbekende Nederlanders ruim baan om ons uit te leggen hoe ze hiermee omgaan. Met name de Volkskrant ontpopt zich de laatste tijd als de Uitvaartbode : bijna dagelijks mogen mensen uitvoerig vertellen over het verlies van dierbaren, het aftakelproces van dementerende ouders en de bij voorbaat verloren "strijd" tegen ongeneeslijke ziektes. Dat deze publicaties  troostend kunnen zijn voor zowel voor de lezer als s...

De angst van elke columnist is natuurlijk dat je qua onderwerp of briljante inzichten met een editielengte wordt verslagen door een collega-stukjesschrijver. Zeker als het om actuele onderwerpen gaat.  Als amateur op dit gebied heb ik daar nauwelijks last van. Ondanks mijn trouwe schare "abonnees" vallen de lezersaantallen van mijn blog in het niet bij die van gerenommeerde columnisten als bijvoorbeeld Tommy Wieringa (eredivisie), Sylvia Witteman (die met haar hilarische en rake observaties steeds meer aan Simon Carmiggelt doet denken) en Aaf Brandt Corstius (die toch iets meer richting Libelle gaat). Deze laatste columnist heeft mij afgelopen woensdag in de Volkskrant het gras voor de voeten weggemaaid. Of beter gezegd: het terras voor de voeten weggegraaid. Want het Grote Gebeuren deze week was uiteraard het losgaan van de horeca en Brandt Corstius had daar mijns inziens toch een aardig stukje over geschreven. Eerlijk gezegd had ik op die mooie pinksterdag om t...