MULDERCAM BLOG

Toen twee weken geleden de weermannen en -vrouwen met veel tromgeroffel het uitverkoopnieuws Laatste Doldwaze Dagen van het Jaar! de ether inslingerden wist ik wat mij te doen stond: tasje inpakken en bandjes oppompen. Om negen uur 's ochtends verliet ik in ontspannen toestand het huis en reed op mijn door pure spierkracht aangedreven ijzeren ros in zuidwestelijke richting. Mijn gemiddelde actieradius op zo'n dag is ongeveer 80 kilometer. De echte MAMIL ( Middle Aged Man in Lycra ) lacht hierom, maar ik vind deze afstand, afgelegd zonder sjoemelmotor, helemaal niet slecht en bovendien ideaal. In mijn tempo ben ik dan namelijk om 16:00 uur op mijn bestemming, check vervolgens in bij een goed hotel (want ik ga nooit meer bie-en-biën in een nieuwbouwhuis waar je in de voormalige zolderkamer van een te jong gestorven tiener moet overnachten) ga douchen, haren kammen, luchtje opdoen, het tegen kreukels netjes opgerolde lichtgewicht tenue de ville aantrekken en afdalen naar het terra...

Na twee jaar op Curaçao gewerkt te hebben als cameraman/regisseur voor de meest uiteenlopende programma's en omroepen, besloot ik in 1993 naar Miami te verhuizen. Hoe leuk het ook was op Curaçao, het bleef een eiland waar ik enigszins stagneerde qua technische ontwikkelingen en mogelijkheden. Ik liet dus alle producenten in Hilversum weten dat ik een nieuw basiskamp had maar dat ik, net als vanaf de Antillen, de hele regio gemakkelijk kon bestrijken.  Een van de eerste opdrachten was voor Studio Sport . Mart Smeets had gevraagd of ik beschikbaar was voor een reportage over een veelbelovende jonge wielrenner, woonachtig in Austin, Texas. Ik had al eerder met Smeets gewerkt. Wielrenliefhebbers kunnen grofweg verdeeld worden in twee kampen: zij die een hartgrondige hekel hebben aan De Mart en zij die hem zeer waarderen. Hoewel ik zelf niet bovenmatig in wielrennen ben geïnteresseerd, behoor ik tot het laatste kamp. Smeets is een ouderwets bevlogen verslaggever, een woordsmid én een he...