MULDERCAM BLOG

  Het is genoegzaam bekend: qua gastronomie is Maastricht onbetwist de hoofdstad van ons land. Niet alleen de kwaliteit van de talloze restaurants, bistro's en eetcafés is bovengemiddeld, de uitstekende bediening is al reden om de lange reis naar deze stad te maken. Mijn eigen stad bevindt zich aan het andere eind van het service-spectrum. Onuitputtelijk zijn de verhalen over de hoofdstedelijke arrogantie bij het bedienend personeel. Daar is inmiddels een nieuwe ergernis bijgekomen: personeel dat nauwelijks Nederlands spreekt. Is dat trouwens zo erg? Niet als je je realiseert dat Amsterdam, ondanks de wereldwijde pandemie, nog steeds een succesvolle internationale stad is, met relatief veel expats en buitenlandse studenten. Die meestal razendsnel inburgeren en, in tegenstelling tot die vervloekte toeristen, gewoon zoals het hoort door rood fietsen. Maar het wordt ze op het gebied van de taal wel erg makkelijk gemaakt. Wij Amsterdammers menen tenslotte dat we uitmuntend Engels sprek...

Je kent ze wel, mensen die als eersten een nieuwe trend signaleren, omarmen en promoten of een nieuw gadget gebruiken en dat vervolgens iedereen inpeperen. Tegenwoordig heten ze influencers , een woord dat je na twee glazen wijn nog maar moeilijk foutloos kunt uitspreken, maar ze worden in de vakliteratuur ook wel early adopters genoemd.  Zo was ik destijds een van die vroege vogels die rondliep met een heusche draagbare telefoon. Het woord "draagbaar" was in dit geval schromelijk overdreven, want het exemplaar dat ik meezeulde was loodzwaar en tamelijk onhandig. Het veroorzaakte ook de nodige korzelige reacties bij omstanders. Meestal werd er, net hoorbaar, gefluisterd: "Moet je die patser zien, zal wel een druksdealer zijn," of  "Kijk hem effe belangrijk doen." Bij mij had het meeslepen van een dergelijk apparaat echter niets te maken met patserig of protserig gedrag, het was pure noodzaak. De categorie "zonder vaste woon- of verblijfplaats" w...