GESCHEURDE JEANS (en andere dingen die ik niet kan of wil begrijpen)

“Wijsheid komt met de jaren”. Een tenenkrommende tegeltjespreuk maar in essentie een ijzersterke stelling. Met het verstrijken van de tijd verzamel je immers inzichten, ontdek je verbanden en kan je de meest uiteenlopende zaken (van uiterst triviaal tot diep filosofisch) uiteindelijk verklaren. Maar deze spreuk klopt niet, althans niet voor mij. Naarmate ik ouder word stapelen de raadselen zich juist steeds meer op. Hieronder een kleine greep uit de dingen die in niet kan of wil begrijpen:

Emoticons

Wat betreft snel, efficiënt en goedkoop communiceren zijn we helaas allemaal, tegen wil en dank, overgeleverd aan Mark Zuckerberg’s WhatsApp. Ik heb ooit eens heel heldhaftig geroepen: “Ik haak af, ik stap over op Telegram!” Dit was destijds een statement tegen de dominantie van The Zuck, maar bleek al snel kansloos. Het succes van een berichtenapp staat of valt bij kritische massa. Als te weinig mensen er gebruik van maken zal zo’n systeem langzaam maar zeker naar de digitale horizon afdrijven en uiteindelijk verdrinken in de nauwelijks meetbare achtergrondruis van het heelal. (Dat bovendien Telegram een Russische affaire bleek te zijn heeft ook niet echt geholpen). Essentieel onderdeel van het WhatsApp-protocol is blijkbaar het gebruik van de zgn. Emoticons.

En hier begin ik weer een beetje te zuchten. Het is namelijk een plaag aan het worden. Een smiley of zo’n opgestoken duimpje kan ik nog net aan, maar ik krijg steeds vaker plaatjes opgestuurd waarvan ik denk: “Huhhh?” Het zijn soms complete rebussen waartussen ik hier en daar iets meen te herkennen. “Zullen we (plaatje met klokje vijf uur) + (plaatje wijnglas)?”  Ja, die kan ik oplossen, maar met name de subtiele verschillen in de gelaatsuitdrukkingen van die irritante gele mannetjes kan ik niet ontdekken. Bovendien, en ik gooi nu maar even de knuppel in het hoenderhok, vind ik het allemaal zo kinderachtig. Je had vroeger op de lagere school het verschijnsel “poezie-albums”. (bestaan die nog?). Je werd dan door een klasgenootje uitgenodigd een kort rijmpje te schrijven in zo’n klein boekje en plakte daar, ter verfraaiing, schattige plakplaatjes bij. Heel erg aandoenlijk. Maar zullen we afspreken dat we als grote mensen de digitale plakplaatjes op WhatsApp tot een absoluut minimum beperken (smiley knipoog)?

Gescheurde jeans

Dat gescheurde jeans ooit, heel lang geleden, als gimmick op de catwalk van hippe modeshows zijn gepresenteerd kan ik begrijpen. Maar dat ze zo hardnekkig nog steeds volop in het straatbeeld te zien zijn, is voor mij onbegrijpelijk. Er staat blijkbaar ergens, waarschijnlijk diep in de oerwouden van Cambodja, een geheimzinnige werkplaats waar balen splinternieuwe jeans per helicopter gedropt worden en vervolgens met scherpe voorwerpen bewerkt. Een scheur in je broek was vroeger een teken van armoede, maar nu blijkbaar een teken van welvaart, want goedkoop zijn ze niet, deze bovenstaande ripped jeans (120 euro)

Het ontbreken van rij 13 in vliegtuigen

Het heidense bijgeloof dat 13 een ongeluksgetal zou zijn is niet uit te roeien. Vliegtuigfabrieken en luchtvaartmaatschappijen zijn toch, zou je denken, bij uitstek bedrijfstakken waar techniek en wetenschap hoog in het vaandel staan. Toch maken vele airlines een knieval voor dit soort middeleeuwse onzin. Rij 12 wordt gevolgd door rij 14. De mensen die op rij 14 zitten, staan zonder dat ze het weten bloot aan enorme risico’s. Ik zou dat graag toch vermeld zien op de boardingpass. Ook in vele wolkenkrabbers in de VS  ontbreekt de 13^e etage vaak.

In een land waar de Christelijke godsdienstwaanzin hoogtij viert zou je toch verwachten dat dit soort ketters bijgeloof niet getolereerd wordt.

Nederlandse middenstand die op maandagochtend dicht is

Ik heb over het algemeen geen medelijden met de gemiddelde toerist, maar zie toch de verbazing als ze maandagochtend door een verlaten Kalverstraat lopen. 

Hun creditcards branden in hun zakken, maar blijkbaar zijn ze net op een nationale feestdag gaan shoppen. Waar de hele wereld op maandagochtend de schouders eronder zet en met frisse tegenzin de week begint, zijn de meeste Nederlandse winkels op maandagochtend potdicht. Als dit nou zou komen omdat ze op de zondag daarvoor geopend zijn, is dat misschien een argument. Maar die geheimzinnige maandagochtendsluiting was al ruim voor de opkomst van de koopzondag gebruikelijk. Ik pleit hier overigens niet voor een Amerikaanse 24/7 economie en begrijp volkomen dat het Nijvere Middenstandertje toch minstens een dagdeel nodig heeft om alles weer op het juiste rekje te hangen. Toch stel ik voor om de dinsdagmiddag hiervoor te gebruiken. Dit lijkt een verplaatsing van het probleen maar is psychologisch veel beter. De dinsdagmiddag is immers met afstand het meest troosteloze gedeelte van de week.

Oudere mannen met Hard Rock Cafe T-shirts

Ongetwijfeld val ik zelf in de categorie grumpy old man, maar het dragen van zo’n sneu, iets te vaak gewassen, verbleekt en uitgelubberd shirt met daarop “Hard Rock Cafe Honolulu” is voor mij een affront. Noem mij elitair of een snob (ik vind het geuzenamen), maar dit gaat mijn verstand te boven. Zo’n shirt communiceert drie dingen: Ik ben helemaal naar Honolulu geweest (de meest saaie stad van de Pacific), ik ben voor mijn leeftijd nog best jong van geest (jammer van die bierbuik) en ik ben zo’n loser dat ik geld betaal om reclame te maken voor een hamburgertent. (Want dat is dit ooit zo stoere café inmiddels geworden). De wereld van kleding-met-daarop-merknamen is heel overzichtelijk: Er zijn de slimmerikken (sporters, film- en TV sterren) die grote bedragen ontvangen als ze met het logo van Nike of Calvin Klein rondlopen en suckers die daarvoor betalen.

Geen koffie na elf uur ‘s avonds
De lijst Amsterdamse Horeca Horror is bijna eindeloos, maar bij mij staat “geen koffie na elf uur” hoog op op de Ergernis Top-10. Als er één tijdstip is waarop je behoefte hebt aan een straffe doppio, dan is het wel in de twighlight zone tussen de avond en de nacht. Maar in veel café’s in Amsterdam kom je dan van een koude kermis thuis. “Nee, sorry, ik heb net de machine schoongemaakt.” Een goede koffie maken is voor de hoofdstedelijke prinsjes en prinsesjes, die naast hun studie Media & Communications een beetje gezellig bijbeunen in de horeca, veel te lastig en tijdrovend. Nee, dan Napels. Mijn favoriete Italiaanse stad is het epicentrum van het koffie-fundamentalisme. De echte Napolitaan drinkt zijn caffè natuurlijk aan de bar, kosten 90 eurocent. Wil je toch pseudo-chique doen of er een sigaretje bij roken, dan ga je buiten zitten. Kosten 1 euro 10. Dan gebeurt er vervolgens iets geweldigs: De gloeiend hete koffie wordt door de barista snel in een soort broodtrommeltje gedaan. Kopje erin, dekseltje dicht. Hij loopt dan in gestrekte pas de 2 meter 50 van de machine naar buiten en draait het klepje open. Eccola!  De (wetenschappelijk volkomen terechte) theorie is dat de koffie een paar tienden van een graad zou afkoelen zonder deze beschermtrommel. En in deze stad is het uiteraard ondenkbaar dat een barista ’s avonds laat zou zeggen: “Mi dispiace, ho appena pulito la macchina”. Dit zou hij in Napoli op zijn minst moeten bekopen met een knieschot, als kleine waarschuwing….

Tattoos

Veel is er al over tattoos geschreven maar ik snap er naarmate dit verschijnsel zich steeds meer als een inktvlek uitbreidt, steeds minder van. (Ik heb dit stukje bewust helemaal onderdaan deze column gezet, want anders ben je meteen zo’n zeurpiet en ook nog ’s een kwart van je lezers kwijt). Maar ik blijf maar denken: van al het materiaal om iets op te tekenen is de menselijke huid wel het minst geschikt. Als Caravaggio zijn Davide e Golia bijvoorbeeld op de rug van zijn belangrijkste opdrachtgever kardinaal Franscesco del Monte had gekerfd in plaats van het te schilderen op canvas, dan was dit adembenemende mooie schilderij nu niet te bewonderen geweest in het Prado. Olie op doek, een beproefde combinatie.

Helaas ook niet voor de eeuwigheid. Nee, dan kan je beter al die tribals, sleeves, roosjes, dolfijntjes, huilende zigeunerinnetjes en andere meesterwerkjes in een rots laten "zetten". Ik zag onderstaande inscriptie in het prachtige archeologisch museum te Beirut. Zo’n drieduizend (!) jaar geleden in Mesopotamië in een stuk marmer gekerfd door een ambtenaar (want die had je toen ook al). Prachtig lettertype, mooie compositie. Misschien iets voor op de linkerschouder?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------