MULDERCAM BLOG

Op een warme herfstnamiddag ga ik in de ondergaande zon zitten op het terras van Caf é Tabac. Volgens het vrolijk getingel van de Oude Wester is het nog niet offici e el borreltijd maar ik vind kwart voor vijf redelijk binnen de marge. Ik bestel een glas Vinho Verde en kijk om mij heen. Ook hier op de hoek Prinsengracht/Brouwersgracht is het net als bij caf é Heuvel een hectisch gefriemel van allerlei bonte voertuigen. Ik constateer dat de Bir ó (je weet wel, zo’n Hipster-Canta) in opmars is. Ziet er kek uit en je mag 'm overal op de stoep pleuren.  De instapprijs van ruim twaalfduizend euro is blijkbaar geen bezwaar voor veel shiny happy people.  Dan zie ik iets waar ik altijd heel cheerful  van word: een fietsende vader scheurt langs, op de bagagedrager staat rechtop zijn dochtertje. Twee Amerikaanse toeristen die naast mij op het terras zitten bezien dit met ontzetting. Logisch als je in een land woont waar je in sommige staten al strafbaar bent als je...

In 1992 nam ik de rigoreuze beslissing te verhuizen naar Cura ç ao. Ik was bijna veertig maar de eerste vage contouren van een midlife-crisis dienden zich reeds aan. Mijn werk als freelance-cameraman was in full swing, aan spannende klussen geen gebrek, maar er knaagde iets. Hoe nu verder, is that all there is ?  Twee niet onbelangrijke factoren speelden mede een rol: Ten eerste vielen er steeds meer blauwe enveloppen op de deurmat. Ik was destijds een typische creative, veel te druk met groots en meeslepend leven. Op tijd belasting betalen had niet mijn hoogste prioriteit. Live know, pay later was het na ïe ve motto van mij en vele van mijn collega’s. Naast deze fiscale struisvogel-politiek (waar ik later natuurlijk zwaar voor moest boeten en bloeden) speelde er ook een ander, meer persoonlijk dilemma. Mijn toenmalige vriendin maakte mij na twee jaar verkering op allerlei manieren duidelijk dat haar biologische klokje steeds harder begon te tikken. Een geluid da...

Gedurende ruim twintig jaar woonde ik in een fijne loft in de Jordaan. In 2004 ontmoette ik mijn huidige geliefde en na veertien jaar latten durfde ik het samenwonen wel aan. Ik verkocht mijn appartement en gooide de deur definitief achter mij dicht. Op naar Oud Zuid, met medeneming van slechts een paar schilderijen, een collectie LP’s en onder mijn arm een vrolijk knorrend spaarvarkentje.  Ons huurhuis is onderdeel van het honderd jaar oude monumentale Amsterdamse School-blok van woningco ö peratie ‘Samenwerking’. Op dit moment vindt er een grootscheepse renovatie plaats.  Het metselwerk wordt gerepareerd, de kozijnen in de verf gezet, balkons ge ï nspecteerd en hang- en sluitwerk vernieuwd.  De werkzaamheden in en om het huis gaan gepaard met lawaai, heel veel lawaai. Maar ik tel mijn zegeningen. Al dat geboor, gehak en gebeuk klinkt mij als muziek in de oren. Het zijn geluiden waarvan ik in mijn vorige huis behoorlijk lag te woelen in mijn ledikantje. H...