Zoals aangekondigd in mijn column van vorige week hier het vervolg van enige vrolijkmakende
observaties.
REASONS
TO BE CHEERFUL (Part Five)
Het is altijd vermakelijk om te constateren dat
nieuwe technologieën en uitvindingen soms heerlijk kunnen clashen met de ‘’ouderwetse’ wereld. Een paar jaar geleden had ik een klus in Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Ik vloog daar heen in de destijds splinternieuwe Airbus 380, het grootste
passagiersvliegtuig ter wereld en een soort vliegende versie van de Engelse
dubbeldekker.
Ik zat economy maar het kwam
aardig in de buurt van business class. Veel beenruimte en tal van snufjes waaronder een flink formaat beeldscherm in
de stoel voor mij. Uiteraard talloze videokanalen maar je kon ook schakelen
naar een aantal camera’s in de neus en staart van het vliegtuig, zodat je bij
start en landing kon meekijken. Bij aankomst op het vliegveld van Taipei volgde
ik het taxiën naar de gate. Ik zag de
man met de pingpong batjes inlopen, klaar om het gevaarte binnen te loodsen. Zo’n figuur heet in luchtvaartjargon een marshall. Op moderne vliegvelden gaat dat tegenwoordig met een soort
stoplichtsignalering, maar dit was het ouderwetse handwerk.Terwijl hij steeds
closer in beeld kwam bespeurde ik enige onrust bij hem. Opeens scheurde een
pick-up truckje in beeld. De chauffeur laadde haastig een lullig houten trapje
uit en zette die neer bij de marshall. Die
klauterde met enige moeite bovenop dit mooie stukje huisnijverheid en kon toen
pas oogcontact krijgen met de piloot van de torenhoge Airbus. De vage foto is
genomen van het videoscherm, maar is toch heel cheerful.
REASONS
TO BE CHEERFUL (Part Six)
Heel cheerful word ik van uitvinders die alle raadgevingen van marketeers in de wind slaan en lekker eigenwijs hun gang gaan. De Wet van de Remmende Voorsprong speelt ze
daarbij vaak parten. Je kent ze misschien wel, gadgets die in eerste instantie veelbelovend
lijken, maar té vroeg gelanceerd worden, commercieel stranden en dan uit
het zicht verdwijnen. Om jaren later door anderen, die de tijdgeest beter
kunnen inschatten, opnieuw schaamteloos gelanceerd te worden. De
oorspronkelijke geestelijke vaders en moeders hebben het nakijken. Goed
voorbeeld is Sir Clive Sinclair. Hij is het prototype van de Mad Professor en lijkt zo weggelopen te
zijn van de set van een James Bond film.
Dit kleine zwarte wonder, die je moest aansluiten
op je TV en waarmee ik de eerste beginselen van het programmeren spelenderwijs
onder de knie kreeg, was een bescheiden commercieel succes. Maar toen
presenteerde Sinclair de C5. Een elektrische,
tja, wat is het eigenlijk? Het grote publiek wist het in ieder geval niet. Is it a car? Is it a scooter? No, it's a giant marketing flop!
Je kent ze wel: die gele borden die je vertellen
dat je plotseling een straatje om moet in verband met wegwerkzaamheden. Het
altijd verbeten Amsterdamse Fietsertje ziet ze als zeer irritante obstakels
tijdens de race naar belangrijke zaken. Als er geen gele hesjes bij zouden
staan bestormen ze het liefst zigzaggend als infanteristen de zandhopen, kuilen
en andere barricades. Zelf heb ik natuurlijk ook wel eens binnensmonds gevloekt
wanneer het parcours dat ik dagelijks op één hersenhelft afleg plotseling
geblokkeerd is.
Maar sinds ik een keer toevallig langs de
Gemeentewerf in Westpoort fietste, moet ik telkens glimlachen bij het zien van
zo’n bord. Deze werf is de plek waar de Gemeente Amsterdam alle hekken, betonblokken,
vangrails en dergelijke heeft opgeslagen die nodig zijn bij het voortdurende
onderhoud aan de stad. En op deze plek worden klaarblijkelijk ook die
vermaledijde gele borden gemaakt. Ik stel me zo voor dat in een hoekje van een grote
loods een uit de kluiten gewassen printer staat. Zeg maar de stoere industriële versie van dat flutding dat op mijn bureau staat en waarvan de
inktpatronen altijd op zijn. Om die gelebordenprinter op te warmen of uit te
testen zijn de medewerkers van Publieke Werken even heerlijk los gegaan. Zie onder
het vrolijkmakende resultaat:
REASONS
TO BE CHEERFUL (Part Eight)
Er was een tijd geleden op de Duitse TV een
programma getiteld Bahn TV. Het had een
zekere cultstatus en was geniaal in z’n eenvoud: in de cabine van een trein was
een camera bevestigd. Door de voorruit zag je het hele traject van een lokaal
boemeltje. Geen Rail Away met allerlei gezellig voice-over geneuzel en
toeristische bezienswaardigheden maar puur de ongemonteerde registratie van een
rit. Ik en velen met mij werden daar heel zen
van. Het programma is bij mijn
weten helaas niet meer te zien, maar ik heb iets gevonden wat er een beetje op
lijkt. En waar je helemaal zen en cheerful van wordt. Het is te zien op
kanaal “Een” van de Belgische publieke omroep. De titel van dit
ochtendprogramma is “Herfstbeelden”. Of “Zomerbeelden” of “Winterbeelden”, al
naar gelang het jaargetijde. Het is een volledig automatische sequence van een dertigtal webcams die
live beelden toont van diverse locaties. De rode draad is volgens mij dat deze
plekken een zekere toeristische allure zouden moeten hebben. Maar ik denk de
hele tijd, zittend op de bank met een fijne espresso: “Wat ben ik ontzettend blij dat ik daar niet ben!”. De camera’s zwenken traag langs troosteloze
verlaten alpenweitjes, tochtige pleinen in kleine provinciestadjes en rommelige
stranden waar een paar mensen hun hond uitlaten. Soms zit er een gezellige
dikke spin op de lens. Regelmatig zie je helemaal niets
door regen of mist. Maar ook bij mooi weer druipt de triestheid er vanaf. Het
is de triestheid van een kleine kermis op een halfvol dorpsplein. Sommige
gemeenten vermelden ook nog speciale gebeurtenissen zoals: “Schots weekend”,
“roofvogel-demonstratie” of “garnalenfeest”. Dus, mocht je op een druilerige
ochtend in je ochtendjas somber en kontkrabbend uit het raam staren met een
onbestemd gevoel, zet dan onmiddellijk dit programma aan onder het motto” “Het
kan altijd erger…”
Tot volgende week!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Comments
Post a Comment