Skip to main content

MUZIEK VOOR VOLWASSENEN



Recentelijk heb ik mijn premium Spotify abonnement opgezegd. De muziek die ik kreeg voorgeschoteld "omdat je Neil Young hebt geluisterd" is van een bedenkelijk Sky Radio-niveau. Eerder schreef ik al over zgn. "slimme" algoritmen die eigenlijk niet zo heel slim zijn. Nu weet ik best dat, naarmate ik meer mijn muzikale voorkeuren invoer, de suggesties iets gerichter worden. Maar ze blijven voorspelbaar en zelden verrassend. Er gaat wat dat betreft niets boven muziek die door mensen van vleesch en bloed wordt uitgezocht en gedraaid. Zo luister ik al jaren via computer en smartphone naar Radio Paradise. De naam klinkt een beetje lullig, maar is verklaarbaar. Dit radiostation (ik blijf het maar hardnekkig zo noemen) is namelijk gevestigd in het stadje Paradise in Californië. Misschien gaat er een lampje bij je branden. Want branden deed het vorig jaar in Paradise en omgeving. Eind november 2018 werd een groot gedeelte het stadje in de as gelegd door de grootste bosbrand uit de geschiedenis van Californië waarbij ruim tachtig doden vielen.

Satellietfoto uit 2018 van de branden bij Paradise CA
Radio Paradise wordt gerund door Bill en Rebecca Goldsmith. Op de foto op hun site zien ze eruit als klassieke ouwe Westcoast hippies.
Met z'n tweeën runnen ze 24/7 dit internet station. De muziek laat zich het best beschrijven met de ietwat modieuze term "eclectisch". Veel nummers zou je kunnen labelen onder alternative maar er komt regelmatig muziek langs uit de categorie opera, country-and-western, muziek uit Mali, flamenco, bebop, Franse chanson en inderdaad af en toe een lekker sixties nummer van The Doors of Jefferson Airplane. En gisteren zowaar het wel heel eclectische nummer "Hocus Pocus" van onze eigen Focus. Als je dit zo leest lijkt het een ratjetoe en dat is het ook. Maar ik noem het a beautiful mess. Het station draait geheel op giften van luisteraars. Af en toe maak ik de 25 dollar over die ik heb bespaard door Spotify op te zeggen. Zet Radio Paradise eens een tijdje aan en laat je verrassen. (Onder aan deze column staat de link.)
In eigen land is er het platform 40UP Radio.


Dit initiatief van Harry de Winter is een spin-off van de succesvolle dansavonden 40UP waar oudere jongeren in Paradiso, Melkweg en de grote zalen in het land losgaan onder het meesterlijke motto: "Rock now, Rollater!" Het zijn feesten waar wij, grijzende babyboomers, ongegeneerd kunnen dansen op Wanna Be Startin' Somethin' van Michael Jackson, Relight my Fire van Dan Hartman en Real Mother for Ya van Johnny Guitar Watson.

Avonden zonder coke & pillen, maar waar de chardonnay en IPA-biertjes rijkelijk vloeien. Het zijn trouwens ook feesten waarop je denkt: "Hé, ouwe, je komt best nog aardig mee! En je hebt nog sjoege ook." (Dat is Mokums voor sjans). Weliswaar sjans van woest uitgedoste dames met een ietsiepietsie te veel witte wijn achter de kiezen, maar altijd goed als ego boost.
Op 40UP Radio kan je luisteren naar programma's van zo'n 25 min of meer bekende namen, waaronder Mart Smeets, Jan Donkers, Thomas Verbogt, Beatrice van der Poel, Vincent Bijlo, Robert ten Brink en natuurlijk Harry de Winter zelf.

Zonder af te dingen op hun shows luister ik zelf veel naar Johan "De Snor" Derksen. Onze grumpy old voetbalexpert en beroepsquerulant is tevens honorair consul van de blues, americana en aanverwante genres.
Ik heb het genoegen gehad met hem te werken aan de RTL7-serie Derksen on the Road. Daarin werden enkele oudgedienden uit de Nederlandse popgeschiedenis in de spotlights gezet. Niet de usual suspects maar de bij het grote publiek minder bekende namen als Theo van Es van The Shoes, Johnny one hit wonder Kendall en singer-songwriter Specs Hildebrand, die in het benauwende vissersdorp Volendam een eenzame strijd voert tegen de terreur van de Nick & Simons van deze wereld.
Johnny Kendall, bekend van "St James Infirmary


Getuige-deskundige Huub van der Lubbe

Met dj-Godtaher Joost den Draayer
Specs Hildebrand
Het was een plezante samenwerking met Derksen. Tijdens opnames bij hem thuis zag ik voor het eerst zijn befaamde cd-collectie. Daar kunnen we kort over zijn: die is gigantisch. Ik waag me niet aan een schatting, maar het zou zo maar de hoeveelheid cd's kunnen overtroeven die bij platenzaak Concerto in de Utrechtsestraat in de bakken ligt. Onderweg naar diverse muzikanten en getuige-deskundigen (in Johans Land Rover die blauw stond van de sigarenrook) hadden we het nooit over voetbal. Daar heb ik namelijk nul verstand van. Wel van de Nederlandse popscene, want door mijn verleden als roadie bij diverse bandjes kan ik in die categorie aardig meekomen. Derksens kennis hierover bleek fenomenaal. Maar ook over de Engelse en met name Amerikaanse popmuziek weet hij nagenoeg alles. Op 40UP Radio verzorgt hij een wekelijks programma getiteld Muziek voor volwassenen. Inmiddels heeft hij er al ruim vijfhonderd gemaakt die allemaal terug te luisteren zijn. Zijn shows zijn een wonderlijke combinatie van een bijna oubollige presentatie gecombineerd met fijne muziek. Zo vilein en controversieel als hij is bij Veronica Inside, zo braaf is hij bij deze radioshow.
Een plaat wordt afgekondigd, het volgende nummer aangekondigd middels een interessant feitje over de uitvoerende artiest, vervolgens noemt hij de titel van de song en de plaat wordt ingestart. De dj's van Ziekenomroep Flevoland zijn een stuk swingender. Als ik Derksen hoor zie ik het kastje voor mij van de "radiodistributie" die eind jaren vijftig bij ons thuis aan de muur hing. Het was kabelradio avant la lettre. Middels een bakelieten keuzeknop kon je kiezen uit maar liefst vier(!) zenders, hoorbaar via een speakertje dat er nu eigenlijk best hip uitziet.
Kneuterige presentatie of niet, Derksen draait fijne muziek.Niet alleen maar blues, maar net als bij Radio Paradise vaak verfrissend onbekende nummers of juist muziek waarvan je denkt: "Wow! Dit heb ik lang niet gehoord!" En omdat ik vroeger ook al plaatjes draaide in een vaag jongerencentrum genaamd Paradiso begint het toch weer een beetje kriebelen.
Misschien binnenkort toch een korte stage bij Derksen....
(Op Netflix kun je de documentaire Fire in Paradise zien over de oorzaken en gevolgen van de verwoestende bosbranden in Californië).
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Met dank aan Arie van Drongelen en Emilia van Heuven



Comments

Popular posts from this blog

CURAÇAO

In 1992 nam ik de rigoreuze beslissing te verhuizen naar Cura ç ao. Ik was bijna veertig maar de eerste vage contouren van een midlife-crisis dienden zich reeds aan. Mijn werk als freelance-cameraman was in full swing, aan spannende klussen geen gebrek, maar er knaagde iets. Hoe nu verder, is that all there is ?  Twee niet onbelangrijke factoren speelden mede een rol: Ten eerste vielen er steeds meer blauwe enveloppen op de deurmat. Ik was destijds een typische creative, veel te druk met groots en meeslepend leven. Op tijd belasting betalen had niet mijn hoogste prioriteit. Live know, pay later was het na ïe ve motto van mij en vele van mijn collega’s. Naast deze fiscale struisvogel-politiek (waar ik later natuurlijk zwaar voor moest boeten en bloeden) speelde er ook een ander, meer persoonlijk dilemma. Mijn toenmalige vriendin maakte mij na twee jaar verkering op allerlei manieren duidelijk dat haar biologische klokje steeds harder begon te tikken. Een geluid da...

MOPPERENDE MIDDENSTANDER

Het zal niemand zijn ontgaan: warenhuis Hudson's Bay heeft definitief het loodje gelegd en trekt zich met hangende pootjes terug uit Nederland. Wat retailexperts de laatste weken met veel aplomb hebben uitgelegd over deze marketingblunder zagen we natuurlijk al vanaf day one aankomen. Het paradepaardje van dit Canadese warenhuis ging in 2017 open, gehuisvest in een nieuw opgetrokken pand op het Rokin. Een misbaksel dat op miraculeuze wijze goedgekeurd werd door het stadhuis. (Vroeger "Kremlin a/d Amstel" genoemd, thans "Hoofdkwartier van de Groene Khmer.") Technisch gezien was Hudson's Bay slechts de huurder van dit architectonisch affront vlak bij de Dam. Voor de werknemers lijkt de sluiting vervelend, maar het goede nieuws is dat door het schreeuwend tekort aan winkelpersoneel ze slechts het Rokin hoeven over te steken om meteen aan de slag te gaan bij bijvoorbeeld de Japanse nieuwkomer Uniqlo. (Een concept waarvan ik denk: die gaat h...

Een slepende affaire

Vorig jaar kreeg ik een interessant verzoek. Of ik als ghostwriter het levensverhaal wilde optekenen van mijn goede vriend Bert Evers. Verhalen in de categorie van krantenjongen tot miljonair zijn er in overvloed, maar het traject dat Bert aflegde is tamelijk opmerkelijk. Begin jaren negentig leerde ik hem kennen tijdens mijn eerste klus op Curaçao. Het betrof een speciale Antilliaanse editie van het praatprogramma van Tineke de Nooij. Het klikte meteen tussen Bert, mij en het eiland. Ik zou daarna nog een aantal keren terugkeren voor diverse andere opnames. De vriendschap werd hechter en uiteindelijk zou ik zelf, op de hielen gezeten door de Inspecteur én diverse dames, bijna drie jaar op het eiland bivakkeren. De carrière van Bert Evers zag er aanvankelijk niet rooskleurig uit. Hij werd begin jaren vijftig geboren in de Mercatorbuurt in Amsterdam-West, als zoon en kleinzoon van hardwerkende café-uitbaters.  Het Mercatorplein in Amsterdam Oud-West Behept met een lichte stotter en ...