Het opruimen van een schoenendoos met oude foto's
blijft een precair proces. Welke afdrukjes gaan definitief de fysieke prullenmand
in, welke zijn het waard om gedigitaliseerd te worden? Ik vond onder andere dit
kiekje, met op de achterkant de tekst "Finsterwolde Rally 1985".
In een vorige column (22/8/2019) schreef ik al
over mijn tiny house in het
Oost-Groningse Finsterwolde, het Vladivostok van Nederland. Mijn hut stond
naast het huis van goede vriend Stephan Berkhemer, kunstenaar en bronsgieter.
In de directe omgeving nauwelijks andere huizen, slechts eindeloze graanvelden
met aan de horizon de vage contouren van de aluminiumfabriek van Delfzijl.
Dé ideale omgeving om grote, luidruchtige feesten
te geven. Ja, ik weet het, verhalen uit de categorie "Je moet erbij zijn
geweest" zijn riskant. En toch ga ik, bedwelmd door die bedrieglijke
gemoedstoestand genaamd "nostalgie", een poging wagen. Met gastvrije instemming van buurman Stephan en
zijn lieve vrouw Janny mocht ik jaarlijks een bacchanaal aanrichten in en om
mijn huisje. Vrienden uit Amsterdam en collega's uit de tv-wereld gingen
volledig los op de onderdelen: onbeperkt Fred Flintstone-karbonades verorberen,
versterkers op elf zetten, het soldaat maken van
flessen Wild Turkey (wat destijds nét iets cooler
was dan die eeuwige Jack Daniels) en het overnachten in tentjes en
hooibergen, wat de nodige olala scènes
opleverde die in een slechte Duitse softpornofilm niet zouden misstaan. Hoewel
er niets mis is met een middeleeuws carnivoor drankgelag, vonden Stephan en ik
dat er iets van een activiteit moest zijn. "Puzzeltocht" klonk te
lullig, dus wij organiseerden jaarlijks het fameuze "Finsterwolde Auto
Rally Treffen" (FART). De basisformule was simpel: er moest een bepaald
traject worden afgelegd, opdrachten uitgevoerd en antwoorden ingevuld op een
formulier. Als alle deelnemers waren gefinisht boog de jury (Stephan en ik)
zich over de uitslag, het winnende team ontving de felbegeerde Ronnie Tober
Wisselbokaal, een schot hagel werd in de lucht afgevuurd: que la fête commence!
In '85 waren we inmiddels bij de derde editie. De FART had een zekere reputatie verworven.
Hoewel het er uitdrukkelijk níet om ging wie het snelst bij de finish was kon
men zich, met al die kaarsrechte lege polderwegen, nauwelijks bedwingen het
gaspedaal eens flink in te drukken. Het wagenpark was dat jaar indrukwekkend.
Shawarmakoning Ben Cohen gooide zijn klassieke Mercedes 280 SL cabrio in de strijd.
Regisseur Alex Bordewijk had een Dodge Stealth
geleend bij de importeur (een racemonster dat gemakkelijk de 250 aantikt).
Verder waren er de gebruikelijke Chevrolets en
andere benzineslurpende achtcilinders. Zo'n twaalf teams waren per post (!)
uitgenodigd. Het blijft fascinerend om je te realiseren dat we het hebben over
de tijd van vóór het internet en smartphones. Een geruststellende constatering,
want alles draaide en communiceerde toen prima. Mocht morgen een allesverzengende
elektromagnetische zonnewind (solar
flair) het World Wide Web en het mobiele telefoonnet verschroeien, dan
kunnen wij, na een paar dagen van totale verwarring, uiteindelijk weer als
vanouds doormodderen.
Solar flair
Nu ik de officiële uitnodiging met instructies
teruglees vind ik ze aandoenlijk studentikoos. Ik wil je een paar alinea's niet
onthouden:
Het is
slechts weinigen voorbehouden onder het startdoek plaats te nemen en de
beproevingen, chicanes en vijandige autochtonen te trotseren....U zult zich
ongetwijfeld herinneren hoe vorig jaar twee niet nader te noemen teamleden een
afslag misten, vast kwamen te zitten in het verraderlijke drijfzand van de
Zompige Polder, hun voertuig moesten prijsgeven aan de plunderende dagloners
van de Woeste Hoeve en vervolgens werden opgesloten door Wachtmeester Kaboff,
die ten noorden van de Beersterplas de scepter zwaait...Eventueel aangereden
pluimvee, kleinwild of everzwijnen dient ingeleverd te worden bij de
BBQ-commissie...etc etc
Dominee Harm Frans zegende de wagens in. Eerder
waren de voertuigen al onderworpen aan een technische keuring door de
Baancommissie (Stephan en ik). Gehuld in witte overalls doken wij onder de
perfect gerestaureerde cabrio van Ben Cohen en klopten met een hamertje op het
chassis. Vervolgens smeten we een aantal vage onderdelen van een oude
wasmachine, die we eerder in onze zakken hadden verstopt, met veel misbaar op
het asfalt. Cohen, niet gehinderd door enige technische kennis, was not amused. Ook probeerden deelnemers
elkaars auto's onklaar te maken. De teams vertrokken met tussenpozen van vijf
minuten.
L.Gawronski bekijkt sabotage aan zijn Ford LTD
Baancommissaris Mulder telt af
De opdrachten onderweg waren van het bekende
corporale niveau "Raad een Lied of Niet". Midden in een lege polder stond een lilliputter accordeon te
spelen (een plaatselijke beroemdheid uit de Winschoter horeca). Deelnemers
dienden de naam van het liedje te noteren. Ook moest men een rondje rijden op
mijn oude Porsche tractor, laverend tussen lege bierflessen.
Het team Scott/Vandenheuvel
Dan had je "Hoover Hill". Op een dijkje
naast een boerderij stond een ouderwetse Hoover stofzuiger op een Perzisch
tapijtje waarover een zak Wokkels was uitgestrooid. Het tapijt diende geheel
schoon opgeleverd te worden. (Zou nu een performance
in het Stedelijk Museum kunnen zijn.)
De kinderen van Stephan en Janny en hun vriendjes
stonden langs de diverse onderdelen om alles te begeleiden. Op een verlaten
basketbalveld, compleet met cheerleaders,
moest vanuit de rijdende auto gescoord worden, wat uiteindelijk maar één
team lukte.
Cheerleaders Mira en Jantien
Halverwege de route, ter hoogte van het gehucht
Termunterzijl, was een garage annex autosloperij. Tussen de gebruikelijke
roestbakken stond een mooie oranje NSU Prinz te blinken.
Deelnemers moesten informeren naar de vraagprijs
en deze noteren. De nietsvermoedende garagist beleefde een gedenkwaardige
middag. Normaal was er in deze uithoek weinig handel, nu scheurden er met grote
regelmaat exotische automobielen met piepende banden zijn terrein op. Aan het einde van de rally, bij het nakijken van de formulieren zagen we een
mooi geval van hyperinflatie: op het formulier van team 1 bleek de vraagprijs
900 gulden en daarna liep het gestaag op. Bij team 6 stond de teller op 1950.
Vervolgens liet de garagist alle voorzichtigheid varen. Het laatste team dat
bij zijn terrein wegscheurde noteerde 2850 gulden. Winnaar van deze
gedenkwaardige editie van de FART was het team Barbara Kist/Myra vd Werf in een
donkergroene Citroën CX. Het feest barstte los en het bleef nog lang onrustig
op de ranch. En ik denk ook dat een bepaalde autosloper te Termunterzijl de
slaap niet makkelijk kon vatten...
PS: Regelmatig krijg ik te
horen dat de juiste spelling "showarma" moet zijn. Zie foto hieronder.
I rest my case...
© 2019 Martin Mulder
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Met dank aan Emilia van Heuven
en Matthias Bouman
Comments
Post a Comment