MULDERCAM BLOG

Zoals verteld in de vorige twee afleveringen van "Kuifje in Roemenië" (11/1 en 19/1)) is het lastig een bestaand tv-programma over te plaatsen naar een ander land. Zeker als het originele programma Breekijzer heet. Als regisseur en uitvoerend producent liep ik in Boekarest aan tegen verschillende problemen. Uiteraard was ik voorbereid op een paar lastige hobbels, maar durfde (ik kan het woord eigenlijk niet meer horen) die uitdaging wel aan. Temeer daar er een zeer comfortabele vergoeding tegenover stond. Eén van de grootste instinkers tijdens het productieproces waren de gigantische afstanden in Roemenië gecombineerd met een tamelijk primitieve infrastructuur. Ook in dit land geldt het bekende sentiment "Hoofdstad vs. de Rest". We deden in de beginfase, als oefening, veel zaakjes in Boekarest, maar moesten uiteindelijk toch diep de binnenlanden en buitengebieden in om de "gedupeerden" te filmen in hun eigen habitat.  In Nederland kond...

Eind 2014 ging ik naar Boekarest om een Roemeense versie van het programma Breekijzer op te starten. Zie vorige column van 11/1/2020. Het exporteren van een succesvol tv-programma is geen sinecure. Als een format wordt verkocht (de natte droom van elke producent) zijn daar altijd strikte voorwaarden aan verbonden. De financiële en juridische aspecten zijn ingewikkeld maar te overzien, het inhoudelijke en redactionele gedeelte is complexer. Een programma laat zich zelden op een copy/paste manier verplaatsen naar een ander land of taalgebied. 's Lands grootste transporteur van tv-concepten, John de Mol, heeft daar voortdurend mee te maken. Zelfs bij het uitwisselen van programma's tussen Nederland en Vlaanderen loop je al snel tegen subtiele culturele verschillen en gevoeligheden aan.  Het is dus standard procedure dat, als een format eenmaal is verkocht, iemand namens de rechthebbende producent aanwezig is om alles op te starten en te begeleiden. En ...

In een eerdere column (17/11/2019) vertelde ik al over mijn ervaringen met het fenomeen Pieter Storms. Na mijn vertrek bij zijn productiemaatschappij Storms Factory deed hij af en toe nog een beroep op mij. Het ging dan meestal om het maken van pilots . Proefprogramma's waarvan de meeste in schoonheid zijn gestorven. (Als alle pilots die ik ooit gedaan heb geresulteerd hadden in echte programma's dan was mijn agenda de komende vijftig jaar volgeboekt geweest.)  In het najaar van 2014 ontving ik, out of the blue, weer eens teken van leven van Storms. "Mulder," bulderde hij in de telefoon, "ik ben in de stad en zit hier bij De Joffer s in de Cornelis Schuytstraat. Kom lunchen, ik heb misschien iets voor je!" Dit soort mededelingen klinken misschien dwingend, maar ik liet mij daar nooit door opjagen. Nieuwsgierig werd ik wel. Bovendien, mocht het gaan om een interessante opdracht, dan kon deze ZZP'er (Zelfstandige Zonder Poen) de riant...

Het zal niemand zijn ontgaan: warenhuis Hudson's Bay heeft definitief het loodje gelegd en trekt zich met hangende pootjes terug uit Nederland. Wat retailexperts de laatste weken met veel aplomb hebben uitgelegd over deze marketingblunder zagen we natuurlijk al vanaf day one aankomen. Het paradepaardje van dit Canadese warenhuis ging in 2017 open, gehuisvest in een nieuw opgetrokken pand op het Rokin. Een misbaksel dat op miraculeuze wijze goedgekeurd werd door het stadhuis. (Vroeger "Kremlin a/d Amstel" genoemd, thans "Hoofdkwartier van de Groene Khmer.") Technisch gezien was Hudson's Bay slechts de huurder van dit architectonisch affront vlak bij de Dam. Voor de werknemers lijkt de sluiting vervelend, maar het goede nieuws is dat door het schreeuwend tekort aan winkelpersoneel ze slechts het Rokin hoeven over te steken om meteen aan de slag te gaan bij bijvoorbeeld de Japanse nieuwkomer Uniqlo. (Een concept waarvan ik denk: die gaat h...