MULDERCAM BLOG

"Eerwaarde, ik moet iets opbiechten. Ik was tot voor kort een corona-ontkenner. Of eigenlijk: een corona-bagatellisant, als dat woord al bestaat. Een struisvogel tegen-beter-weten-in. Laat het mij U uitleggen: dat het virus er is en dat het helaas veel slachtoffers eist heb ik, zelfs in de beginfase, nooit in twijfel getrokken. Het woord fake news komt niet in mijn vocabulaire voor. Ik ga er altijd luidruchtig prat op 'een man van de wetenschap' te zijn. In discussies over dwaalleren zoals astrologie, homeopathie en reïncarnatie ga ik er niet zelden met gestrekt been in. Ook in gesprekken over een vaag begrip als 'toeval' begin ik vaak een wijsneuzerig verhaal. Ik zal U een voorbeeld geven. Laatst vertelde een vriend aan de bar, ja Eerwaarde, het was in die dagen dat de herbergen nog open waren, dus die vriend vertelde over een in zijn ogen ongelooflijk toeval. Hij zei het zo: 'on-ge-looo-felluk!' Wat was er gebeurd? Hij was vorig jaar, toen we ...

Zoals gebruikelijk beginnen we, nu de onheilspellende oekazes ons om de oren vliegen, eerst met goed nieuws om de sfeer er een beetje in te houden. Echt nieuw is het natuurlijk inmiddels niet meer, maar het Eurovisie Songfestival is verplaatst naar volgend jaar! Dit geeft Cornald Maas meer tijd om nóg leukere ditjes en datjes over de deelnemers te vergaren. In de hectiek van de aflevering van vorig jaar verzuimde Mr. Songfestival namelijk te vermelden dat de kandidaat van Moldavië, de charmante Anna Odobescu, als mascotte een snoezig klein schoothondje had dat ze Netta had genoemd. Lijkt misschien onbelangrijk, maar het was wel heel toevallig dat de kandidaat van het organiserende gastland Israël, ene Netta Barzilai was. Dit geslijm heeft uiteindelijk averechts gewerkt want Anna sneuvelde voortijdig in de halve finale. (Wat er van hondje Netta is geworden is onduidelijk, maar ik houd mij aanbevolen voor een update.) Ander goed nieuws is dat alle columnisten en stukj...

Hier uw thuiswerkende verslaggever met een extra bulletin. Zoals u ziet heb ik het advies om vooral niet in pyjama achter de Remington te gaan zitten, opgevolgd.  Een van de meest vervelende aspecten van het corona-huisarrest is wel dat ik nu word geacht allerlei achterstallige karweitjes in en om het huis te doen. Normaal gesproken ben ik Europees Kampioen Uitstellen. Maar nu vrees ik dat ik mijn glimmende beker met inscriptie moet gaan inleveren. Het onheil diende zich vanochtend aan bij het ontbijt. "Mulder, elk nadeel heeft zijn voordeel," zegt mijn geliefde opvallend monter. Ik voel de bui al hangen. "Wat bedoel je?" vraag ik quasi-onverschillig. "Nou, je hebt nu álle tijd voor wat projectjes."  De klemtoon op 'alle' klinkt zeer onheilspellend en het onschuldig klinkende verkleinwoord van 'project' is een eufemisme voor 'vervelende klussen'. "Om te beginnen dit kastdeurtje." Ze wijst op een inderdaad iets...

Als er ergens in de stad een Porsche of Ferrari langsscheurt kijk ik nooit naar de auto zelf, maar naar de reactie van de voetgangers of fietsers. En dan zijn het, alle emancipatie ten spijt, meestal mannen die deze bolides verlekkerd nakijken. Je ziet ze denken: "Als ik het geld had..." Daar heb ik geen last van. Althans, niet bij bovengenoemde merken. Maar gisteren betrapte ik mijzelf op een reflex uit langvervlogen tijden. Ik hoorde linksachter het onmiskenbare geluid van een 8-cilinder aanzwellen. En ja hoor, daar schoot een heerlijk ordinaire Ford Lincoln Continental voorbij. Een dinosaurus uit een tijdperk dat nooit meer terugkomt. En, omdat niets fantastischer is dan de werkelijkheid, daarachter een Tesla Model X. "Nú kiezen!" riepen wij vroeger tegen elkaar als achtjarige snotapen. In dit geval wist ik het meteen... Af en toe zie je in documentaires shots langskomen uit de jaren zestig en zeventig van de Santa Monica Freeway bij Los Angeles of d...

Mijn therapeut slaat haar knalrode Moleskin open, pakt haar vulpen en luistert aandachtig terwijl ik van wal steek: "Zoals ik u al in de vorige sessie heb uitgelegd, kon ik gedurende mijn hele professionele leven uitstekend overweg met de camera. Maar nu maak ik, geheel volgens planning, langzaam maar zeker ruim baan voor de jonge honden die mij links en rechts inhalen. En zo hoort het, vindt u ook niet?" Ze knikt begrijpend. Ik vervolg: "Ondertussen probeer ik een oude liefde, het schrijven van stukjes, weer wakker te kussen. Dat kost tijd, maar die heb ik als pensionado inmiddels in overvloed. Schrijven is een bezigheid die mij veel plezier en voldoening verschaft, maar ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik mijzelf op verjaardagen ongegeneerd ga presenteren als 'schrijver'. Ondertussen lees ik mij suf: romans, korte verhalen, essays, columns. Dit in de hoop hier al lezende beter van te worden, begrijpt u wel?" Mijn therapeut knikt wederom in...