Zoals gebruikelijk beginnen we, nu de onheilspellende oekazes ons om de oren vliegen, eerst met goed nieuws om de sfeer er een beetje in te houden. Echt nieuw is het natuurlijk inmiddels niet meer, maar het Eurovisie Songfestival is verplaatst naar volgend jaar! Dit geeft Cornald Maas meer tijd om nóg leukere ditjes en datjes over de deelnemers te vergaren. In de hectiek van de aflevering van vorig jaar verzuimde Mr. Songfestival namelijk te vermelden dat de kandidaat van Moldavië, de charmante Anna Odobescu, als mascotte een snoezig klein schoothondje had dat ze Netta had genoemd. Lijkt misschien onbelangrijk, maar het was wel heel toevallig dat de kandidaat van het organiserende gastland Israël, ene Netta Barzilai was. Dit geslijm heeft uiteindelijk averechts gewerkt want Anna sneuvelde voortijdig in de halve finale. (Wat er van hondje Netta is geworden is onduidelijk, maar ik houd mij aanbevolen voor een update.)
Ander goed nieuws is dat alle columnisten en stukjesschrijvers in deze tijden van sociale onthouding over elkaar heen buitelen met goedbedoelde adviezen over leuke series, muziek, boeken en observaties over la condition humaine. (Wie nu nog een writer's block heeft moet maar iets anders gaan doen.) Wij van De Corona Bode doen trouwens ongegeneerd mee met het onder de aandacht brengen van iedere bezigheid die ons behoedt voor depressies, huishoudelijk gekibbel en het al te vroeg openen van de flessen. Het minder goede nieuws is dat het hele land, ondanks het fijne lentezonnetje, collectief beland is in een slechtweerkampeerscenario. U weet wel, zo'n camping waar na twee weken onophoudelijk striemende regen zelfs bordspelen als Scrabble en Monopoly beginnen door te lopen en de Halma-pionnetjes en speelkaarten worden weggevaagd door windvlagen. De verveling slaat genadeloos toe. We kunnen daarom begrip opbrengen voor het zoeken naar elke vorm van afleiding, maar inmiddels zitten we in een andere fase. Namelijk het voortdurend via de telefoon versturen van geinige coronafilmpjes en lollige coronafotomontages. Hoewel de etiquette hierover vaag is, zijn wij toch zo vrij wat richtlijnen te verschaffen. "Niet doen!" is misschien iets te streng, maar laten we in godsnaam kritisch blijven kijken naar al dat gefröbel dat het niveau van bruiloftsfilmpjes nauwelijks overstijgt. Ons dringende advies is dus om niet klakkeloos alles maar door te sturen. Temeer daar er standaard gereageerd wordt met zo'n kinderachtig plakplaatje (duimpje, smiley) of met het enigszins snibbige "Had ik allang gezien!" Beschouw de verstuurtoets op je telefoon maar een beetje als de befaamde rode nucleaire knop ten tijde van de Koude Oorlog. Dus eerst driemaal toestemming vragen aan de Commander-in-Chief (dat ben je in dit geval zelf) en dan pas drukken.
In de vorige editie van De Corona Bode is het "Help, mijn man wil niet klussen"-gevaar al uitvoerig beschreven, maar er dreigen meer valkuilen. De dresscode in tijden van vrijwillige opsluiting en thuiswerken is al door diverse kranten en tijdschriften behandeld. Maar verder dan "vooral geen joggingpak" gaan deze raadgevingen niet. Wij zien dit anders. Juist nu ons luxe all-in cruiseschip langzaam aan het zinken is, komt het aan op een onberispelijke garderobe. Mede door de explosieve toename van het gebruik van Facetime in plaats van bellen moeten te allen tijde de haren gekamd zijn en de outfit op orde. Voor de heren dus een dinnerjacket, voor de dames een japon. Bekijk ter inspiratie een willekeurige aflevering van "The Crown" of "Mad Men".
Maak van uw eigen huis een filmset en flaneer in een impeccable outfit op en neer van de Eastwing naar de Westwing. Maar ook hier is voorzichtigheid geboden. In bovengenoemde series worden al om elf uur 's ochtends flinke bellen whiskey ingeschonken en fijne flessen Chablis opengetrokken. Het is raadzaam hiermee te wachten tot na het middaguur. Daarna kunt u losgaan, want naar buiten mogen we toch niet meer. Als statement tegen Facetime, Skype en andere nieuwlichterij zouden we een elegante maar bijna verdwenen traditie nieuw leven kunnen inblazen. Wij doelen op het versturen van eine Ansicht. Op de redactie hebben we een lade met een uitgebreide collectie. (De kaarten variëren van arty farty tot camp tot curieus.) Krabbel op de achterkant een originele tekst of opbeurend citaat (bijvoorbeeld van Oscar Wilde: "The basis of optimism is sheer terror") en stuur die naar een verre neef of oude vlam.
Wij zoeken ook troost in onze boekenkast. Sinds Homerus' "Odyssee" gaat het in de literatuur hoofdzakelijk over protagonisten die ernstig op de proef worden gesteld of een vijand moeten verslaan, bijvoorbeeld een dodelijke ziekte. De laatste dagen kwamen, nauwelijks verrassend, veelvuldig werken zoals "De pest" (Camus), "Liefde in tijden van cholera" (Marquez), "Decamerone" van Boccaccio en "Dood in Venetië" (Mann) langs. Hoe mooi ook, dit soort verhalen willen we nu juist niet lezen. Maar wat dan wel?
Het is maar weinig schrijvers gegeven goede literatuur te maken van ogenschijnlijke non-events. "Oblomov" van Gontsjarov valt in die categorie en "Het Bureau" van onze eigen Voskuil blijft in zijn bedrieglijk triviale beschrijving van het dagelijks leven een hypnotiserende leeservaring. Met het aanbevelen van "humoristische" literatuur begeven we ons echter meteen op glad ijs. Maar wij van De Corona Bode permitteren ons toch u te wijzen op een bijna vergeten pareltje uit de vaderlandse literatuur:
"Tsjip/De Leeuwentemmer" van Willem Elsschot uit 1934 (Athenaeum-Polak & Van Gennep). Hieronder de ijzersterke opening:
Ik herinner mij niet precies meer hoe en wanneer de vreemdeling in huis gekomen is, maar hij loopt hier nu voortdurend rond. Zeker heb ik zijn aanwezigheid in 't begin niet opgemerkt en zat hij boven als ik beneden was. Nu echter ontmoet ik hem op de trap, bots in de gang tegen hem aan en zit tegenover hem aan tafel, want hij eet nu ook mee.
Als u dit niet leuk vindt moet u toch maar knotsgekke coronafilmpjes gaan bekijken.
Wij wensen onze abonnees sterkte in deze verwarrende tijden!
---------------------------------------------------------------------------------------------
© 2020 Martin Mulder
Eindredactie Emilia van Heuven
Met dank aan Frits Rijksbaron
Comments
Post a Comment