Einstein en het mysterie van het damestasje

Wellicht zijn jullie, net als ik, de laatste tijd in kranten en tijdschriften regelmatig de termen dark energy en dark matter tegengekomen. Nee, nu niet meteen afhaken, ik ga hier niet koketteren met mijn pubquiz-brein. Qua opleiding heb ik ternauwernood mijn havo pretpakket-diploma gehaald (waar ligt dat papiertje eigenlijk?) en bij het horen van de formule  

a2 + b2= c2  kijk ik als een eend naar het onweer. Maar vreemd genoeg put ik een soort masochistisch genoegen uit het lezen van artikelen over zwarte gaten, antimaterie, fermionen en bosonen, hoewel ik er geen jota van begrijp. Wat ik wel weet is dat fysici al geruime tijd worstelen met een gekmakend verschijnsel: bij het bestuderen van de bewegingen van het universum klopt er iets niet. Om de boel te laten draaien zoals het nu draait (uitdijend heelal, vorming van sterrenstelsels etc.) ontbreekt er een letterlijk astronomische hoeveelheid materie en energie in de boekhouding. Something is missing. 

Het verschijnsel van geheimzinnig verdwenen materie ken ik maar al te goed. Want met deze pseudowetenschappelijke inleiding kom ik via het heelal op iets heel aards: het tasje van mijn geliefde. (Kijk, nu heb ik jullie aandacht weer.) Het damestasje is een onmisbaar attribuut voor elke vrouw. Of voor wie er als een vrouw wil uitzien. Een paar weken geleden streek ik op een mooie nazomeravond neer op het terras van het bekende Jordaancafé De Kat in de Wijngaert. Het was daar toevallig de maandelijkse bijeenkomst van een clubje mannen-die-zich-als-vrouw-verkleden. En dan niet het type dat uren in de make-up zit en met uitbundige glitter-outfits de bühne opstormt om rondborstig  I will survive  te zingen. Nee, eerder de Monty Python-variant. (Want in het stijve Engeland is een greep in de verkleedkist de ultieme daad van rebellie voor mannen.)

In eigen land hadden we natuurlijk Maartje, het alter ego van schrijver Maarten 't  Hart.

De meest basic ingrediënten voor dit soort uitstapjes zijn: hoge hakken, bloemetjesjurk, parelsnoer, knalrode lipstick en, uiteraard, een "Annie-hou-jij-m'n-tassie-effe-vast" tassie. Op de terrastafel in bovengenoemd café stonden tussen grote glazen bier enkele fraaie exemplaren uitgestald. Ik vond het een mooi en ontroerend beeld maar besloot uit discretie niet stiekem foto's te nemen. De tasjes waren imitaties van de Dolce & Gabbana en Louis Vuitton sacs à main die je in etalages van de P.C. Hooftstraat ziet liggen en waar prijskaartjes van een paar duizend euro aanhangen. Mijn geliefde heeft iets uit een andere categorie. Het formaat houdt het midden tussen een tasje en een tas. Het model is niet bijzonder sophisticated maar het is zeker geen shopper waar je mee naar de Aldi gaat. De woorden "comfortabel" en "praktisch" komen in mij op. 

Over de inhoud van damestassen zijn al veel stand-up comedians losgegaan. Heb ik daar nog iets aan toe te voegen? Ik ga toch een poging wagen. Er vindt in de tas van mijn geliefde namelijk hetzelfde onverklaarbare proces plaats als in het universum: materie verdwijnt in het niets! Leesbrillen, maar ook pennen, kassabonnen die nodig zijn om bloesjes te retourneren bij de Hema, tandenstokers, ansichtkaarten die allang gepost hadden moeten worden, telefoonladers, fietssleuteltjes, een uitgeknipt recept van een overheerlijke bonensalade van Yuri Jottum. Al deze objecten zullen vroeg of laat verdwijnen. Nooit gelijktijdig (helaas) maar volgens een volkomen random patroon. Het ritueel en het geluid van het graaien in de tas op zoek naar bijvoorbeeld een uitnodiging van een vernissage ken ik maar al te goed. Ontwerpers hebben ooit het lumineuze idee gehad in de damestas meerdere compartimenten aan te brengen om "orde te scheppen in de chaos". Dit is natuurlijk een denkfout. Het probleem wordt hiermee slechts vermenigvuldigd, evenredig met de hoeveelheid extra vakjes. (Die standaard worden voorzien van slechtlopende ritssluitingen.) Het komt daardoor regelmatig voor dat mijn geliefde haar toevlucht zoekt tot een wanhopige handeling die bij ons thuis "tasjekiep" heet. De tas wordt omgekeerd en de hele inhoud wordt met veel kabaal en geschud op bed of op de tafel uitgestrooid. Maar het gezochte object, weet ik uit ervaring, is reeds verdwenen. Namelijk in een wormgat in de ruimtetijd. Dat vermoedde Einstein honderd jaar geleden al, maar het is nogal wijsneuzerig dit te roepen en komt de sfeer niet ten goede. 

Etwas fehlt...

Het gezochte voorwerp is door een mysterieus effect genaamd "kwantumverstrengeling" (moet je voor de grap maar eens googelen) aan de andere kant van het universum terechtgekomen. Er is een theorie dat zich daar ook alle verdwenen linkersokken uit alle wasmachines bevinden. Met hetzelfde gemak kunnen objecten zich plotseling ook weer materialiseren in het damestasje. Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan, luidt de ijzersterke middenstanderslogan. Zo dook er recentelijk, out of the blue, zo'n kaart op waarmee je een hotelkamerdeur opent. Die bleek van hotel Centrale Palace in Palermo te zijn, waar we toch ruim drie jaar geleden voor het laatst waren. In de strijd tegen het tasjekiepen (bij voorbaat een verloren strijd) heb ik aangedrongen op de aanschaf van een piepklein tasje en dit zelfs gefinancierd. 

Want wat moet daar nu eigenlijk allemaal in, vragen wij mannen ons vertwijfeld af? Oké, een lipstick valt te billijken, alsmede een telefoon en een miniflacon Chanel nr 5. Maar ik heb makkelijk praten: praktisch mijn hele leven gebruik ik een moneyclip. Daarin zit mijn hele bestaan vastgeklemd.

Bankpasjes, creditcards, ID, rijbewijs en altijd wat cash. Mij kan niets gebeuren. In the good old days kon ik, slechts gewapend met deze clip in mijn broekzak, meteen op een vliegtuig stappen. Bij de dames is dat ondenkbaar. Elk uitstapje vereist een enorm survivalpakket. Iemand die de oostwand van de Matterhorn wil beklimmen neemt minder mee dan mijn geliefde die even met een vriendin koffie gaat drinken in de stad. Want bij een dergelijke expeditie zijn natuurlijk cruciale dingen als een spaarkaart van de Douglas, een verloopkabeltje dat nergens op past, een verfrommeld nummer van de Allerhande, een make-up spiegel formaat buitenkant vrachtwagen, een nagelvijl, een DVD en twee lege penlightbatterijen nodig. Het schattige nieuwe tasje is slechts één keer,  op mijn uitdrukkelijk verzoek, meegenomen naar een of andere opening. Daarna heb ik het nooit meer gezien. Laatst informeerde ik: "Waar is toch dat leuke, elegante, handzame tasje gebleven?" Driemaal raden...

----------------------------------------------------------------------------------

© 2020  Martin Mulder

Eindredactie Emilia van Heuven