Sinds de laatste coronamaatregelen heb ik te kampen met enorme mood swings. Mensen die graag pochen met hun correcte uitspraak van het Duits laten vaak achteloos het begrip "himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt" vallen. Mijn reactie is dan onmiddellijk: "Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral". (Ik kom dan wel uit de Kinkerstraat, maar Bertolt Brecht werd er bij ons thuis al vroeg ingestampt.) Hoe dan ook, bepaalde stemmingswisselingen kennen we allemaal. Ik mag graag zwelgen in zelfmedelijden maar kan ook luidruchtig opgewekt zijn, waarbij ik als een pingpongbal alle kanten op vlieg. Nee, dit is niet ADHD, die aandoening waarvan veel mensen te pas en te onpas de afkorting gebruiken maar als je naar de exacte betekenis ervan vraagt een pijnlijke stilte laten vallen. (ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactive Disorder, maar dat wisten jullie natuurlijk al.) Normaal gesproken zijn bij mij de intervallen tussen somberte en euforie vrij groot en ruim binnen de veilige marge. Helaas zijn dit geen normale tijden. Met tussenpozen van soms een paar minuten gaat mijn stemming als een jojo op en neer. Dat gaat bijvoorbeeld als volgt: ik fiets door de stad en zie dit geweldige beeld.Een splinternieuwe Audi die niet een beetje, maar totaal is ondergescheten door de Gevreesde Jordaanreiger. Deze vogel is een mutatie van de gewone blauwe reiger ardea cinerea en zet patat, broodjes en klein zwerfvuil om in een dikke laag poep die binnen een kwartier verhardt tot een betonachtige korst die slechts met een plamuurmes en HR gootsteenontstopper is te verwijderen. Je wagen moet sowieso naar de erkende autospuiter. Ik vind dit onbeschrijfelijk hilarisch; mijn holle lach is tot ver in de omtrek te horen. Maar de vreugde is van korte duur als ik verderop dit aantref.
Mijn geliefde stad gaat steeds meer lijken op Napels eind jaren tachtig. Het vuil hoopt zich alsmaar hoger en vaker op. Ik zie hardwerkende mannen op vuilniswagens hun best doen maar het probleem ligt natuurlijk bij het management van de dienst Stadsreiniging. Die wijzen op hun beurt weer naar de ambtenaren op het stadhuis die vervolgens Femke "niet handhaven" Halsema de schuld geven. De kansloze billboards om burgers op te roepen hun vuil niet naast de containers te zetten zijn weggegooid geld. Ik stel voor dit budget te besteden aan een werkbezoek aan Moskou of Singapore waar de boel 24/7 wordt schoongehouden en je van de straat kunt eten. Hier doen alleen de ratten en de meeuwen dit, en niet te vergeten ons vriend de Jordaanreiger. Gedeprimeerd fiets ik verder. Gelukkig zie ik verderop een vrolijkmakende bouwput. Er wordt veel gekankerd op dit soort werkzaamheden maar het betreft hier noodzakelijk onderhoud. Iedereen met een houten huis of een klassieke auto begrijpt dat je met enige regelmaat moet restaureren en repareren. En Amsterdam is tenslotte een krakende en piepende oldtimer. Hier, op een brug bij de Keizersgracht, zie ik een soort openhartoperatie. Niets is rustgevender dan een tijdje in zo'n krater te staren waar allerlei Bob de Bouwers in de weer zijn met felgekleurde buizen en kabels. Je zou er bijna een sjekkie bij opsteken. Ik rij fluitend terug naar huis om een boterham te eten. Maar in de brievenbus ligt deze folder. De afspraak met de middenstand om geen ongevraagd drukwerk in onze brievenbussen te proppen wordt sluipenderwijs genegeerd. Deze wanstaltige flyer van de Amerikaanse junkfood-moloch Domino's veroorzaakt bij mij een combinatie van machteloze woede en verdriet. De stoom uit mijn oren vermengt zich met die uit mijn espressomachine. Rustig Mulder, adem in, adem uit! Ik sla een krant open en zie dit bericht: Kijk, daar wordt een mens weer vrolijk van. Ik zie de journalist voor mij die gniffelend deze kop heeft bedacht en het groene licht krijgt van de eindredacteur. Het is geniaal in zijn flauwheid. Ook bij het bericht over de prijswinnende landmijn-rat verschijnt er een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik ken BN'ers die slechter voor een foto poseren dan de dappere Magawa. Maar bij verder bladeren slaat de stemming weer om. De complotmafkezen blijven zich (ondanks de briljante analyse van Lubach c.s. vorige week) als fruitvliegjes vermenigvuldigen. Het is om moedeloos van te worden. Er staan inmiddels zelfs handleidingen in diverse kranten hoe om te gaan met iemand die tot deze deerniswekkende sekte behoort. ("Zet de ander niet voor gek", "bouw een vertrouwensband op" en "laat de ander zelf conclusies trekken".) Excuse me? Ik zeg: aanwakkeren en olie op het vuur gooien todat er een hoofdzekering doorbrandt in die verwrongen koppen. Die er vanbinnen uitzien als deze knolselderij van de Aldi. Hier komt er eentje voor George van Houts en andere 9/11 fetisjisten: deze mooie foto van Karel Appel is begin jaren zeventig genomen door Nico Koster. Let op het beschilderde vliegtuig, precies voor de net voltooide Twin Towers. Hoe is het mo-ge-lijk, Appel zat toen al in het complot! Ik moet nu snel iets leuks gaan doen, anders raak ik in een diepe depressie. Ik ren naar zolder. Het begrip "troostaankoop" is mij niet onbekend. Soms moet je jezelf gewoon trakteren op iets waar je gelukkig van wordt. Because I'm worth it. Mijn geliefde weet dat ik regelmatig boven enige tijd doorbreng met Makita.
Vroeg of laat moet ik met mijn Japanse concubine aan de slag, maar ik stel het zo lang mogelijk uit; alles zit nog zo mooi ingepakt. Ik doe de laatjes voorzichtig weer dicht en ga opgewekt naar beneden. En zet de tv aan. Slecht plan natuurlijk. Binnen no-time raak ik weer van de kook. Waarom wordt het beeld op de Nederlandse tv steeds meer verpest door allerlei logo's? Rechtsboven het logo van NPO 1. Lekker belangrijk. Daarnaast staat ook "Live". Oei, spannend! (Zie ik overigens niet bij het Journaal, wel consequent blijven, jongens.) Linksboven het logo van AvroTros. Who cares? Linksonder nog een of ander vaag logo. Allemaal irritante beeldvervuiling en een doorn in het oog van elke zichzelf respecterende regisseur en cameraman. Mijn bloeddruk loopt op, snel overschakelen naar BBC 1. Schoon beeld, nul logo's.
Bloeddruk zakt weer een beetje. Om er weer helemaal bovenop te komen bekijk ik een foto van mijn kleindochter (negen maanden) die zojuist de selfieknop heeft ontdekt.
Ik geef het toe, het is superklef, maar ik ben weer voor een tijdje himmelhoch jauchzend. --------------------------------------------------------------------------------------------------
© 2020 Martin Mulder
Eindredactie Emilia van Heuven
Comments
Post a Comment