MAN MET FRATSEN

Het is weer tijd voor een aflevering uit de serie Man met fratsen: over samenwonen en andere ongemakken. Trouwe lezertjes weten dat ik, na decennialang bivakkeren in donkere mancaves en tropische hutjes, en het opzichtig cultiveren van mijn imago als hoteltijger, volledig compos mentis bij mijn geliefde ben ingetrokken. Voorbij is de tijd dat ik in mijn ranzige jongenskamertje naar hartenlust mijn sokken kon laten rondslingeren. Nu heb ik mij, na pittige onderhandelingen, te houden aan een aantal basis huisregels: geen keiharde housemuziek na 23:00 uur, dopje terug op de tandpastatube en T-shirts niet naast, maar in de wasmand. Daar heb ik alle begrip voor, ik zie deze afspraken niet langer als een inbreuk op mijn vroegere status van holbewonende neanderthaler. Toch worstel ik nog steeds met de vraag waar bepaalde items opgeborgen moeten worden. Zo is er het grote mysterie van het keukengerei en de instructies die daarbij horen. Dat bij ons in de bestekbak vorken bij vorken en messen bij messen moeten worden gelegd is geen bron van discussie. Maar daarna houdt alle logica op. Allereerst een disclaimer: mijn geliefde is geen keukenprinses, zij is een keukenkoningin. Ik prijs mijzelf hier, als fanatiek republikein, zeer gelukkig mee. Hare Majesteit heeft de beschikking over de meest uiteenlopende keukenregalia. Speciale tangetjes, geheimzinnige druppelaars, raspen, trechters, chirurgische mesjes die zó scherp zijn dat je voor gebruik oesterhandschoenen moet aantrekken, vijzels in alle soorten en maten enzovoorts. Het is een dwarsdoorsnede van het assortiment van de firma Duikelman. (Voor niet-Amsterdammers: Duikelman is keiharde keukenporno.)

In welke lade of vakje of bakje moet een en ander worden opgeborgen? De verwarring begint, zoals laatst na een uitgebreid diner met goede vrienden, als ik in een zeldzame vlaag van hulpvaardigheid de afwasmachine begin uit te ruimen. En opzichtig met een droogdoek in de weer ben. In mijn handen heb ik iets wat ik een UKO noem, een Unidentified Kitchen Object.

'Waar moet dit, eh, ding worden opgeborgen?'
'Ja hallo Mulder, dat weet je toch zo langzamerhand wel?' 
Ik bespeur het begin van lichte irritatie.
'Dat moet dus gewoon in het bakje miscellaneous!'
In een lade zitten vier losse compartimenten. Elk bakje schijnt een functie te hebben. 

Linksonder zie je het bakje dat mijn geliefde die indrukwekkende titel miscellaneous heeft gegeven. The Queen of the Kitchen is namelijk nogal Angelsaksisch ingesteld. Ik blijf de inhoud ervan echter hardnekkig 'div meuk' noemen. Ik gooi het voorwerp, waarvan de functie raadselachtig blijft, overmoedig na veel rode wijn maar toch loepzuiver, met een sierlijke boog in het juiste vakje. Het volgende af te drogen object lijkt op een kruising tussen een tandwiel van een oude opwindwekker en de schroefas van een schip. 

Ook deze UKO, ik ben goed in vorm vanavond, belandt keurig in de afdeling miscellaneous. Consternatie. 
'Wat doe je nou? Die hoort daar niet!' Ik draai mijn hoofd langzaam opzij naar de fictieve Camera 2. Close-up van man in verwarring.
'Die hoort hier, dat weet je best!'
Het instrument wordt weer uit het bakje gevist en vinnig op een plankje boven het aanrecht gezet. Natuurlijk, hoe kon ik het vergeten! Ik doe weer een willekeurige greep in de machine. Aha, dit komt mij bekend voor, het is een van de vele hulpstukken van de, eh, hoe heet die helse machine ook alweer, de Maggimix.

'Mági-mix Mulder! Maggi doe je in de soep.'
'Weet ik heus wel hoor!' 
Ik probeer lollig te doen, maar dat is in dit stadium best gevaarlijk. Zeker met al die vlijmscherpe voorwerpen binnen handbereik.
'Voilà!' zeg ik triomfantelijk, 'ici een kek vormgegeven Philippe Starck knoflookpers, typisch geval van miscellaneous!'
'Heel goed Mulder!'
Oké, dit gaat voorspoedig. Maar nu niet overmoedig worden. Wat hebben we hier?

'Kijk eens aan! Ik wist niet dat we dit hadden. Is dit snuifgerei? Altijd gedacht dat onze vriendenkring louter bestond uit Oud-Zuidzuipers.'
Hoe dan ook, dit valt overduidelijk in de categorie lepeltjes, dat is dus makkelijk. Ik trek de besteklade open.
'Nee-hee! Dat moet hierin!' 
Er blijkt nóg een geheimzinnig bakje te zijn, rechtsonder. Met daarin, tja, wat? Met mijn benevelde brein probeer ik de overeenkomst te vinden tussen een eierwekker, twee vrijwel identieke maatbekertjes, een theezeefje en een kniptang. Dat lukt niet. Tenzij ik ga inzoomen op het niveau van elementaire deeltjes. Je weet wel, protonen, quarks en bosons. Maar wijselijk besluit ik dat dit niet de juiste benadering is. En vraag om uitleg. Mijn geliefde, ook niet meer helemaal helder, legt uit dat dit het bakje beyond miscellaneous is. Huh? Ik probeer dit te decoderen.
'Ho, wacht even darling...' 
Mijn normaal gesproken redelijke Engelse uitspraak begint te haperen. Oorzaak Chateau Margaux. 
'Biejont misjelenusss? Is dat "diverse" maar dan een stukje verderop? Je bedoelt dat er ook nog een categorie "übermeuk" is die weer een apart bakje rechtvaardigt?' Er volgt geen duidelijk antwoord. Wel een dodelijke blik. Van mijn goede vriend Han heb ik geleerd dat als de spanning te snijden is, en dat begint er nu aardig op te lijken, je moet de-escaleren met humor. Bij het volgende willekeurige koninklijke attribuut, opgediept uit de krochten van de vaatwasser, vraag ik:

'En... wat hebben we hier? Zo te zien een uit de kluiten gewassen puntenslijper. Moet die niet naar je kantoortje?'
'Haha, lolbroek'.
Het ding wordt soeverein uit mijn handen geplukt. Reuze benieuwd waar deze UKO terechtkomt. Aha, in het vakje rechtsboven. Categorie en naam onbekend, ik houd mijn mond. Volgende object.
'En dan nu, beste kijkers, de wekelijkse prijsvraag. Wat is dit?' Close-up Camera 2.

'Oplossingen insturen op een briefkaart vóór aanstaande woensdag. Maar ik denk dat ik het weet, liefste. Het dateert nog uit de tijd dat jouw vader, de arts, zelf alle bevallingen in de keuken deed.'
Nu zijn de rapen gaar. Ik word de keuken uitgeduwd. 
Toch weer mooi gelukt...

-------------------------------------------------------------

© 2021 Martin Mulder

Eindredactie Emilia van Heuven