Skip to main content

CYCLING CITIES: INTRO


Al meer dan dertig jaar ben ik zeer goed bevriend met Jord den Hollander. Hij is van origine architect maar ook filmmaker, docent, schrijver, performer, muzikant. Het begrip “Homo Universalis” is op hem zeer van toepassing. Laten we eerlijk zijn, niet zelden zijn dit toch licht irritante figuren. Het type dat, tussen alle bedrijven door, ook nog denkt een 12delige TV-serie te moeten presenteren over historische figuren, beroemde schilders of kwantum-mechanica. Met Jord is dat gelukkig niet het geval. Ik heb met hem al vele avonturen beleefd, zowel professioneel als vriendschappelijk.
Anno 2014 werd ik door hem gevraagd om als cameraman en editor mee te doen met een project dat hij had bedacht onder de titel ”Cycling Cities”. Het concept is losjes gebaseerd op een korte film van Claude Lecouche uit 1976, “C'était un rendez-vous” waarin iemand door Parijs scheurt en op die manier de stad toont. In “Cycling Cities” volgt de camera een fietsende jongeman in Amsterdam op weg, naar uiteindelijk blijkt, een rendez-vous met zijn meisje. Totale lengte ongeveer 12 minuten. Hetzelfde hebben wij in Beijing opgenomen met een Chinese student. In een split-screen zien we gelijktijdig twee jongens fietsen, links in Amsterdam, rechts in Beijing. De cuts zijn exact gelijk, het kader, de rijrichting, de omgeving (oude stad, moderne gebouwen, bruggen, drukke kruispunten) en de uiteindelijke ontmoeting, alles loopt synchroon. Het is beslist geen verkapte city-marketing , hoewel er hier en daar wat iconische gebouwen gelijktijdig langsglijden, (Centraal Station/Verboden Stad).
Het resultaat is verbluffend. Steden zijn verschillend maar tegelijkertijd hetzelfde. Later zijn andere plaatsen toegevoegd aan het origineel: Mexico City, Milaan, Boedapest, Havana, Taipei, Tirana. De uiteindelijke, bijna hallucinerende, multi-screen presentatie is o.a. vertoont op het AFFR, het jaarlijkse Architecture Film Festival Rotterdam. Later ga ik nog uitvoerig in dit blog vertellen over onze belevenissen tijdens het draaien van dit wereldwijde project. Het volstaat nu om te zeggen dat het filmen vanaf een brommertje of gammele scooter met Jord als bestuurder en ik achterop met camera in sommige steden een behoorlijke uitdaging was…
Terug naar de eerste versie, terug naar Beijing. De opnames aldaar waren voorspoedig verlopen en op onze hotelkamer hebben wij alles, op laptop, kunnen monteren en matchen met de originele Amsterdamse clip.
Cycling Cities was op tijd klaar voor screening op het China International Film Festival….
Een uurtje voor de premiere van onze film kwam onze charmante gastvrouw Lian naar ons toe met een serieus gezicht. “I would like to ask you guys a favor”. Zowel Jord als ondergetekende zijn, zonder te willen snoeven, dermate bereisd dat we het woord “favor” in deze contreien direct konden inschatten. Het betrof hier natuurlijk geen “gunst”, maar een regelrechte opdracht. Lian legde geduldig uit dat hier in Beijing een premiere pas echt geslaagd is als er een aantal awards worden uitgereikt. Dat verhoogt immers de status van zo’n festival en geeft door de aanwezige fotografen en cameramensen de nodige reuring. En de aanwezigheid van buitenlandse filmmakers is natuurlijk een extra bonus. Of wij beurtelings een prijs in ontvangst wilden nemen? Op onze wedervraag om wat voor prijzen het ging en waarvoor antwoordde ze: “Not important. Your names will be announced and you will recieve a statue. You will be photographed and filmed and that’s it”.
We waren direct te porren voor dit scenario. Dat de prijzen werden uitgereikt voordat onze film werd vertoond was slechts een detail.
En inderdaad, na de welkomswoorden hoorde ik onze gastvrouw aankondigen: “And in the category ‘Independent Achievement Award for Advanced Audiovisual Cinematography of Chinese and International Production’ I would like to invite Mr Mulder Martin!”
Eindelijk! Na al die jaren van ploeteren, mijn five minutes of fame…
Ik liep in een waas naar de buhne, niet te snel maar ook niet te langzaam en nam het felbegeerde blokje plexiglas in ontvangst.
Ontelbare keren had ik dit gezien en zelf ook gefilmd, maar was toch verbaasd over het gemak waarmee ik dit hoogtepunt in mijn professionele bestaan onderging. Er werd een microfoon onder mijn neus gedrukt.
“I am grateful and humble for this award and would like to thank the Beijing Film Festival for making this possibile” kwam er zonder blikken of blozen uit. “Without the professional assistance from all involved this would not have been achieved. Your hosiptality combined with the creativity created the right environment…..”
En zo ging ik nog even door.
Ook Jord blufte zich er met dezelfde bravoure doorheen. En inderdaad, zoals het hoort, na de succesvolle screening van “Cycling Cities” ben ik het beeldje ergens in het feestgedruis kwijtgeraakt….
------------------------------------------------------------------------------------------------------------







Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

CURAÇAO

In 1992 nam ik de rigoreuze beslissing te verhuizen naar Cura ç ao. Ik was bijna veertig maar de eerste vage contouren van een midlife-crisis dienden zich reeds aan. Mijn werk als freelance-cameraman was in full swing, aan spannende klussen geen gebrek, maar er knaagde iets. Hoe nu verder, is that all there is ?  Twee niet onbelangrijke factoren speelden mede een rol: Ten eerste vielen er steeds meer blauwe enveloppen op de deurmat. Ik was destijds een typische creative, veel te druk met groots en meeslepend leven. Op tijd belasting betalen had niet mijn hoogste prioriteit. Live know, pay later was het na ïe ve motto van mij en vele van mijn collega’s. Naast deze fiscale struisvogel-politiek (waar ik later natuurlijk zwaar voor moest boeten en bloeden) speelde er ook een ander, meer persoonlijk dilemma. Mijn toenmalige vriendin maakte mij na twee jaar verkering op allerlei manieren duidelijk dat haar biologische klokje steeds harder begon te tikken. Een geluid da...
Post a Comment
Read more

EIN ANGENEHMER NACHMITTAG

Ruim een half jaar geleden kregen mijn geliefde en ik een berichtje van onze goede vriend Paul. Of wij zin hadden hem en zijn knappe vriend Frank, Zahnarzt aus Hamburg, te vergezellen naar een uitvoering van een Wagner-opera in het befaamde Festspielhaus in Bayreuth? We keken elkaar even kort aan en riepen in koor: “NU!” Onze code voor Niets Uitstellen! We gebruiken dit mantra de laatste tijd steeds vaker. Het heeft alles te maken met het feit dat we inmiddels met steeds grotere regelmaat afscheid moeten nemen van dierbare vrienden. Er zijn talloze benamingen voor de Dood: Magere Hein, De Man met de Zeis of, in het Engels, het heerlijk onheilspellende The Grim Reaper. Zelf gebruik ik de door Harry Vermeegen bedachte, iets luchtigere maar zeer beeldende titel De Ober met het Laatste Bonnetje . Het is die schimmige figuur in een morsig, donker en versleten colbertje met scheef hangende, zwarte stropdas die vroeg of laat, juist als je het niet verwacht, plotseling op je schouder tikt. -We...
4 comments
Read more

Een slepende affaire

Vorig jaar kreeg ik een interessant verzoek. Of ik als ghostwriter het levensverhaal wilde optekenen van mijn goede vriend Bert Evers. Verhalen in de categorie van krantenjongen tot miljonair zijn er in overvloed, maar het traject dat Bert aflegde is tamelijk opmerkelijk. Begin jaren negentig leerde ik hem kennen tijdens mijn eerste klus op Curaçao. Het betrof een speciale Antilliaanse editie van het praatprogramma van Tineke de Nooij. Het klikte meteen tussen Bert, mij en het eiland. Ik zou daarna nog een aantal keren terugkeren voor diverse andere opnames. De vriendschap werd hechter en uiteindelijk zou ik zelf, op de hielen gezeten door de Inspecteur én diverse dames, bijna drie jaar op het eiland bivakkeren. De carrière van Bert Evers zag er aanvankelijk niet rooskleurig uit. Hij werd begin jaren vijftig geboren in de Mercatorbuurt in Amsterdam-West, als zoon en kleinzoon van hardwerkende café-uitbaters.  Het Mercatorplein in Amsterdam Oud-West Behept met een lichte stotter en ...
Post a Comment
Read more