Skip to main content

HOTEL BOEKAREST


Een bekentenis in de categorie Ook Gij Brutus!Ook ik ben mede verantwoordelijk voor de doodsteek op de oude, vertrouwde analoge middenstand. Want regelmatig bestel ik producten bij Amazon, Bol en Booking. Vooral met dit laatste bedrijf heb ik een haat/liefde verhouding. 
Laten we beginnen met de liefde.
Afgelopen voorjaar stond ik met mijn Nelleke op een Siciliaanse heuvel
. De zon ging bijna onder, het uitzicht over de golvende graanvelden was adembenemend. Maar, het was al tegen vieren. Hoog tijd voor een aperativo, nog een aperativo en dan een fijne pasta met een fles vulkanische wijn. Hoewel de Sicilianen daar zelf niet moeilijk over doen, ga ik daarna niet meer rijden. Ik pak mijn telefoon en zoek via Booking iets in de buurt. We kunnen kiezen tussen een erg leuk hotelletje en een heel erg leuk hotelletje. Makkelijke keuze. Als we na een spectaculaire rit beneden aankomen en onze huurauto voor Albergo San Donato parkeren, komt de eigenaar al vrolijk naar buiten lopen.
“Benvenuti, familia Mulder!”
Dit zijn de momenten dat ik euforisch ben over de zegeningen van het digitale tijdperk. Maar nu, voordat dit een verkapte product placement dreigt te worden, een ander verhaal:
Vorige maand ging ik op stap met mijn vriend R., die als raadsman een cli
ënt moest bijstaan bij de rechtbank te Leeuwarden. Het idee was om na afloop wat te drinken en te eten en dan via de Afsluitdijk terug te zoeven naar Amsterdam. Het kort geding ging voorspoedig, het eten ook en met name het drinken ging zeer voorspoedig. Zodanig dat het duidelijk was dat de Afsluitdijk, de meest rechte streep in Nederland, een lastige barrière zou vormen. De enige verantwoorde optie was overnachten. (Een optie waarvoor we natuurlijk al stilzwijgend hadden gekozen na het eerste speciaal-biertje). Het digitaal boeken van een gezellig, pittoresk hotelletje ging echter minder soepel dan ik gewend was. Dat lag niet aan Booking, moet ik eerlijk toegeven.
Er was, zo vertelde de vriendelijke Friese kroegbaas, een belangrijk congres gaande waardoor de betere hotels volgeboekt waren. De enige mogelijkheid: een lelijk, betonnen hotel op een tochtig industrie-terrein buiten het centrum. Laten we het  “Hotel Boekarest” noemen.


En daar kwamen wij inderdaad per taxi, na een mooie lange avond, uiteindelijk terecht. Dat is nu zo’n vier weken geleden. Ik krijg echter nog steeds, als ik mijn browser open, pop-up advertenties voorgeschoteld met daarop foto’s van Hotel Boekarest. Dit ondersteund door wervende teksten als “Laagste prijs sinds weken”, “Leeuwarden wacht op je!” en “Deze aanbieding kan je niet laten liggen, Martin!”
Ja, ik weet van adblockers, maar het fascineert mij hoe zo’n algoritme werkt. Of eigenlijk niet werkt, want waarom zou ik wederom die oersaaie Afsluitdijk trotseren om terug te keren naar juist dit hotel? Wat weet Booking dat ik niet weet?
Ik word zo langzamerhand toch nieuwsgierig. Moest ik trouwens niet naar Leeuwarden vanwege die expositie van Eric van Hove? Ik durf bijna niet te googelen op “Fries Museum”, maar doe ’t toch.

En ja hoor, daar is Hotel Boekarest weer.
Zo met het zonnetje erop valt ’t trouwens best mee….


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Comments

Popular posts from this blog

CURAÇAO

In 1992 nam ik de rigoreuze beslissing te verhuizen naar Cura ç ao. Ik was bijna veertig maar de eerste vage contouren van een midlife-crisis dienden zich reeds aan. Mijn werk als freelance-cameraman was in full swing, aan spannende klussen geen gebrek, maar er knaagde iets. Hoe nu verder, is that all there is ?  Twee niet onbelangrijke factoren speelden mede een rol: Ten eerste vielen er steeds meer blauwe enveloppen op de deurmat. Ik was destijds een typische creative, veel te druk met groots en meeslepend leven. Op tijd belasting betalen had niet mijn hoogste prioriteit. Live know, pay later was het na ïe ve motto van mij en vele van mijn collega’s. Naast deze fiscale struisvogel-politiek (waar ik later natuurlijk zwaar voor moest boeten en bloeden) speelde er ook een ander, meer persoonlijk dilemma. Mijn toenmalige vriendin maakte mij na twee jaar verkering op allerlei manieren duidelijk dat haar biologische klokje steeds harder begon te tikken. Een geluid da...

EIN ANGENEHMER NACHMITTAG

Ruim een half jaar geleden kregen mijn geliefde en ik een berichtje van onze goede vriend Paul. Of wij zin hadden hem en zijn knappe vriend Frank, Zahnarzt aus Hamburg, te vergezellen naar een uitvoering van een Wagner-opera in het befaamde Festspielhaus in Bayreuth? We keken elkaar even kort aan en riepen in koor: “NU!” Onze code voor Niets Uitstellen! We gebruiken dit mantra de laatste tijd steeds vaker. Het heeft alles te maken met het feit dat we inmiddels met steeds grotere regelmaat afscheid moeten nemen van dierbare vrienden. Er zijn talloze benamingen voor de Dood: Magere Hein, De Man met de Zeis of, in het Engels, het heerlijk onheilspellende The Grim Reaper. Zelf gebruik ik de door Harry Vermeegen bedachte, iets luchtigere maar zeer beeldende titel De Ober met het Laatste Bonnetje . Het is die schimmige figuur in een morsig, donker en versleten colbertje met scheef hangende, zwarte stropdas die vroeg of laat, juist als je het niet verwacht, plotseling op je schouder tikt. -We...

Een slepende affaire

Vorig jaar kreeg ik een interessant verzoek. Of ik als ghostwriter het levensverhaal wilde optekenen van mijn goede vriend Bert Evers. Verhalen in de categorie van krantenjongen tot miljonair zijn er in overvloed, maar het traject dat Bert aflegde is tamelijk opmerkelijk. Begin jaren negentig leerde ik hem kennen tijdens mijn eerste klus op Curaçao. Het betrof een speciale Antilliaanse editie van het praatprogramma van Tineke de Nooij. Het klikte meteen tussen Bert, mij en het eiland. Ik zou daarna nog een aantal keren terugkeren voor diverse andere opnames. De vriendschap werd hechter en uiteindelijk zou ik zelf, op de hielen gezeten door de Inspecteur én diverse dames, bijna drie jaar op het eiland bivakkeren. De carrière van Bert Evers zag er aanvankelijk niet rooskleurig uit. Hij werd begin jaren vijftig geboren in de Mercatorbuurt in Amsterdam-West, als zoon en kleinzoon van hardwerkende café-uitbaters.  Het Mercatorplein in Amsterdam Oud-West Behept met een lichte stotter en ...