JE MOET ER BIJ ZIJN GEWEEST: STUDIO AALSMEER

Als cameraman heb ik met heel veel plezier gewerkt aan een reeks showprogramma’s van Joop van de Ende. Deze opnames vonden voornamelijk plaats in Studio Aalsmeer. In deze voormalige veilinghal begon vd Ende in 1992 met het opnemen van grote shows met oa Ron Brandsteder en Jos Brink. De sfeer tijdens en met name na de opnames was uiterst plezant. Als freelancer zag ik al vroeg het verschil in karakter tussen John de Mol en Joop vd Ende. Bij producties van De Mol (in zijn studio in Loosdrecht) kreeg de crew na afloop van een show drie van die typische jaren-50 lullige consumptie-bonnetjes uitgereikt.

Bij een soort loket kon je dan na afloop van de opnames een glaasje bier of colaatje halen. Joop pakte het anders aan: hij liet meteen in de lege veilinghal door de afdeling decor een Amsterdamse kroeg nabouwen. Consumptiebonnen waren niet nodig: na afloop van de show was het “open bar”, met als regelmatige gastkastelein Ron Brandsteder himself.

De goede sfeer in Aalsmeer was mede te danken aan Guus Verstraete. Deze helaas veel te vroeg overleden legendarische regisseur wist als geen ander professionaliteit te combineren met plezier. Heel veel plezier. Tijdens de shows, waarvan de meeste “live”, ging hij behoorlijk te keer. Iedereen op de studiovloer draaide standaard de intercom een tandje lager als Guus in de regiewagen klom. Zijn regie-aanwijzingen waren een combinatie van een hoop gevloek (“Godgodverdomme, kom op met die kolere-tune!”), alsmede veel gelach (“Hahaha camera vier, zie hier maar ’s vandaan te komen, sterkte hahahaha!”). Het waren, nu ik eraan terugdenk, behoorlijk gecompliceerde shows qua changementen, artiesten, ingewikkelde camera-bewegingen met kranen en een hoop electronisch gedoe met score-borden. Guus hield iedereen scherp en geconcentreerd met zijn gebulder. Maar als iets écht fout ging, en dat wilde nog wel ’s gebeuren tijdens live-shows, dan kreeg-ie vaak de slappe lach. Zijn regie-assistent moest dan de boel even draaiende houden. Zo ook tijdens de “1-2-3 Show”.

Een spelprogramma waarvoor de oude Rudi Carell voor veel geld uit Duitsland was gehaald om zijn kunstje nog eens in zijn oude vaderland op te voeren. (“Was dat nou een aardige man?” vroeg laatst iemand aan mij. Daar kon ik heel kort over zijn: “Nee!”).

In dergelijke shows waren er natuurlijk aantrekkelijke prijzen voor de kandidaten (veel magnetrons en koffersets) en aan het einde van de serie ging De Grote Hoofdprijs “eruit”. Dit keer was dat een zeer luxe cruise. En hoe kon dat het beste gevisualiseerd worden? Joop denkt altijd groot en er was ruimte zat in de studio. Er werd dus door de decorafdeling een gigantische voorplecht van een cruise-schip nagebouwd. Niet op ware grootte, maar het kwam aardig in de buurt. Tijdens de laatste minuten van de eindshow riep Guus: “En kom maar met die schijt-boot!”  

Een man of acht, inclusief Joop zelf, duwde het gevaarte het beeld in. Door het gewicht kwam het moloch maar langzaam op gang, maar toen de weerstand eenmaal overwonnen was, gleed hij soepel de vloer op. De beoogde eindpositie van het schip, mooi rechts in het kader, was in de repetities netjes afgemerkt. Maar er was geen houden meer aan. Carell en kandidaten konden het gevaarte net ontwijken, het schip boorde zich krakend in de rest van het decor. In mijn koptelefoon hoorde ik een bulderende, langgerekte lach gevolgd door wat klonk als een klap. (Later hoorde ik van de regie-assistent dat Guus letterlijk van zijn stoel was gevallen van het lachen). Er klonk alleen nog een gesmoord: "Hoehoehaha, start maar die kolere-aftiteling, whoaaa!"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------