Smeltende
gletsjers. Stijgende zeespiegels. Global
warming. Modderstromen door ontbossing. Als je dit allemaal leest zie je de
Hollywood-trailer al voor je. Een oorverdovende collage van natuurrampen. The Best of the Worst, binnenkort in dit
theater! Ik ben ten prooi aan verwarring. Aan de ene kant staan klimaat-ontkenners, zwaaiend
met rapporten van vage instituten, te beweren dat “het allemaal wel meevalt”.
Aan de andere kant van het spectrum de minstens zo verbeten Ultra-Groenen die willen
verbieden dat ik mijn open haard gebruik. Iets dat ik maximaal twee keer per
jaar in een slappe romantische bui doe. Waar sta ik in deze discussie? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Het kan daarom geen kwaad aan de hand van een
voorbeeld je positie in kaart te brengen.
Gescheiden
inzamelen van afval is hopeloos ouderwets, een symbolische handeling. Deze stelling, ik geef het toe, is nogal controversieel. Het lijkt zo’n
chocoladeletter-kop in de Krant van Wakker Nederland. Maar in mijn optiek is
het wekelijkse ritueel bij de afvalcontainers bedoeld om ons een fijn gevoel te
geven. “Goed zo Martin! Netjes je kranten in de papiercontainer en je lege flessen
in de glasbak”. Kedeng! Krak! “Ja buren, ik ben weliswaar zo’n archetypische
Oudzuid-rodewijn-demi-alcoholist, maar ik gooi wel mijn lege flessen Bordeaux in
de daarvoor bedoelde gleuf!”.
Ik maak nu een gedachtesprong. Een gedachtesprong in het Heelal. We leven inmiddels
al een tijdje in de 21ste eeuw. Het duizelingwekkende tempo waarmee
de technologie sprongen maakt nemen we bijna voor kennisgeving aan. Het schoolvoorbeeld van technisch en wetenschappelijk vernuft was in mijn jeugd
de ruimtevaart. Het was de tijd van de Sputnik, het Apollo-project en natuurlijk
de maanlanding in juni 1969. Eén spannend jongensboek. Inmiddels zijn we zo’n vijftig jaar verder. Ruimtevaart is al lang niet meer
sexy. Toch blijf ík het hardnekkig
volgen. Hier volgt een voorbeeld van een bijna onvoorstelbaar technisch huzarenstukje,
nauwelijks opgemerkt in de media: Maart 2004 werd Rosetta gelanceerd. Deze sonde met de afmetingen van een ruime
gezinswagen (want zo maak je dit soort dingen traditiegetrouw inzichtelijk) vloog
tien jaar lang miljoenen kilometers door het zonnestelsel. Het ruimtescheepje kwam
in 2014 geheel volgens schema aan bij een komeet genaamd
Tsjoerjoemov-Gerasimenko. (Je kan als komeet-ontdekker toch maar beter Haley heten). Rosetta draaide eerst twee
maanden om de komeet heen die om begrijpelijke redenen als snel “TG” genoemd
werd. TG is een klomp ijs en gruis ter grootte van een stadsbus, maar dan wel
een pindavormige stadsbus.
Terug naar de
Aarde, terug naar de afvalcontainers.
Denken jullie dat er anno 2019 geen systeem bestaat dat bij afvalcentrales
glas, papier, metaal, plastic etc. van elkaar kan scheiden? Het antwoord is:
ja, zo’n systeem bestaat. Ik heb ooit zo’n opstelling gefilmd. Dat is vijftien jaar geleden, in
technische termen alweer bijna prehistorie. Het was toen nog tamelijk
rudimentair, maar ik ga er blind vanuit dat met de verregaande robotisering, de
verfijning in sensoren en niet in de laatste plaats de enorme rekenkracht van
hedendaagse software, zo’n systeem prima werkt. Waarom moet ik dan nog steeds
die wekelijkse gang naar Canossa maken, met mijn rinkelende Albert
Heijn-tasjes? Riemen vast, want ik ga (mijn specialiteit), weer ‘s lekker kort door de bocht: Gooi al dat afval weer ouderwets bij elkaar en let technology do the rest! We doen tenslotte ook onze vuile was niet meer met de hand maar in een
speciaal daarvoor ontworpen machine.
Ik heb overigens wel inmiddels de thermostaat ’s winters een tandje lager
staan. Dat scheelt jaarlijks een halve kuub van dat verderfelijke aardgas. Dat is een blok ter grootte van een wasautomaat.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Comments
Post a Comment