MULDERCAM BLOG

Net geland, dus een snelle en korte update. Zonder noemenswaardige kleerscheuren heb ik Kerstmis overleefd. Zoals uitgebreid opgebiecht in mijn column van vorige week ben ik nog steeds onder behandeling. Op aanraden van mijn therapeut (voorstander van shocktherapie) daalde ik met Kerstmis af naar the Heart of Darkness , Italië, waar ze roomser zijn dan de Paus en waar zelfs mijn hoogopgeleide, veel jongere Italiaanse vrienden braaf kruisjes slaan bij monsterlijke kerststallen en Mariabeelden. Dit alles vond plaats in het dorpje Lizzano in Belvedere in de buurt van Bologna. De poëtische naam van dit plaatsje is misleidend. Mijn geliefde noemt deze plek consequent "het lelijkste dorpje van Italië".  Maar ik heb het allemaal doorstaan, mede dankzij de hartverwarmende gastvrijheid aldaar en de royale aperitivo's. (Voor de niet Italië-gangers: aperitivo is het concept waarbij je bij een uitstekend glas wijn van nog geen vijf euro een compleet arrangement h...

"Maar vertel nog eens, hoe is het dan allemaal begonnen? Misschien lang geleden, toen je nog een klein Martin-tje was?"  Mijn therapeut, tevens mijn geliefde, weet inmiddels hoe laat het is: kwart voor Kerstmis, alle hens aan dek. Elk jaar heeft ze begin december te kampen met een partner die beweert langzaam maar zeker depressief te worden van gezellig verlichte winkelstraten, oliebollenkramen, Wham op de radio, agendastress in verband met diverse familiediners, tenenkrommende feelgood tv-reclames, lollige kerstgifjes via Whatsapp en de aankondiging van de muzikale lijdensweg die "Top 2000" heet. Hoewel mijn geval nauwelijks uniek te noemen is, wil ik zelf graag geloven dat ik eenzaam en alleen in dit helverlichte labyrint van kerstbomen rondstrompel, vertwijfeld op zoek naar de uitgang. Alle ellende op latere leeftijd wordt veroorzaakt door traumatische gebeurtenissen uit je jeugd, zo wil de hardnekkige mythe. Drank- en drugsmisbruik, het stelen van...

Lieve Mona, Amy, Beatrijs, Reinildis en andere wijze vrouwen. Trouw lees ik jullie adviezen in kranten, boeken en tijdschriften inzake etiquette, het ingewikkelde moderne leven en hoe alle valkuilen en boobytraps van de urban jungle te vermijden.  Ik klamp mij graag aan jullie vast, hoewel ik ook jullie Engelse collega John Bridges van het hilarische standaardwerk  How to be a gentleman zeker kan aanbevelen. In deze publicaties staan aanbevelingen over het wel dan niet openhouden van deuren voor dames, handleidingen inzake smartphone-gebruik (wel of niet op tafel), raadgevingen over het al dan niet tutoyeren van oudere personen en nuttige tips over the art of conversation. Op dit laatste onderdeel valt er bij mij nog wel iets te winnen. Inmiddels heb ik blauwe enkels van de subtiele schoppen die mijn eigen Mona mij onder tafel toedient als ik weer eens vol op het orgel ga over gevoelige onderwerpen. Tegenwoordig probeer ik eerst tot tie...

Het opruimen van een schoenendoos met oude foto's blijft een precair proces. Welke afdrukjes gaan definitief de fysieke prullenmand in, welke zijn het waard om gedigitaliseerd te worden? Ik vond onder andere dit kiekje, met op de achterkant de tekst "Finsterwolde Rally 1985". In een vorige column (22/8/2019) schreef ik al over mijn tiny house in het Oost-Groningse Finsterwolde, het Vladivostok van Nederland. Mijn hut stond naast het huis van goede vriend Stephan Berkhemer, kunstenaar en bronsgieter. In de directe omgeving nauwelijks andere huizen, slechts eindeloze graanvelden met aan de horizon de vage contouren van de aluminiumfabriek van Delfzijl. Dé ideale omgeving om grote, luidruchtige feesten te geven. Ja, ik weet het, verhalen uit de categorie "Je moet erbij zijn geweest" zijn riskant.  En toch ga ik, bedwelmd door die bedrieglijke gemoedstoestand genaamd "nostalgie" , een poging wagen.  Met gastvrije instemming van buurma...