MULDERCAM BLOG

Eind jaren negentig maakte ik kennis met de wondere wereld van het kickboksen. Samen met mijn toenmalige partner Mylène de la Haye runde ik tv-productiemaatschappij The Viewmasters. Wij maakten o.a. voor RTL 5 een programma met als titel Mylène de la Haye, P.A. Hierin volgden wij gedurende één werkdag BN-ers, CEO's van grote bedrijven of bekende sporters. Mylène wierp zich dan op als Personal Assistent, chauffeerde haar "bazen", vergezelde hen bij afspraken en zorgde dat hun dag vlekkeloos verliep. Een paar namen: Stelios Haji-Ioannou (CEO van EasyJet), de betreurde Jules Deelder, Nicolas Hayek (CEO van Swatch), regisseur Jean van de Velde, coureur Jan Lammers en de Frank Sinatra van de Lage Landen, Lee Towers.                                            The Viewmasters op locatie In 1999 kregen we een buitenkansje in onze schoot geworpen: we mochten mee naar Tokio ...

Waar denken jullie aan bij de term "Big Brother"? Erudiet als jullie zijn natuurlijk niet aan het John de Mol-programma, maar aan de roman 1984 van George Orwell, toch? Verplichte literatuur op alle middelbare scholen, althans, toen ik daarop zat. Als er één roman "dystopisch" genoemd kan worden (een woord dat het goed doet op borrels en verjaardagen), dan is het wel dit in 1949 geschreven boek. Ik heb nog niet de moed gehad het te herlezen want dat is altijd een riskante bezigheid. (Alleen de echte Grote Klassiekers blijven, net als alle nummers van de Beatles, eeuwig tijdloos.) Maar de onheilspellende sfeer en het happy/unhappy end weet ik nog heel goed. De term Big Brother is watching you is zodanig ingeburgerd dat zelfs degene die nog nooit van Orwell heeft gehoord, bekend zal zijn met deze slogan. De open deur die ik nu ga intrappen is er een van de buitencategorie: voor Big Brother kunnen we Google invullen. Of Facebook of ieder ander groot bigtech...

Onderstaand stukje, zo vermoed ik, zal ongetwijfeld in de smaak vallen bij notoire Amsterdam- bashers of hen die met enig leedvermaak bezien hoe de hoofdstad zich weer eens onsterfelijk belachelijk maakt. Ik doel natuurlijk op de soap die "IJ-fietsbrug" heet. Want dat wil namelijk niet erg lukken. In de tijd dat op het stadhuis en in diverse overlegorganen luidruchtig wordt gebakkeleid over talloze variaties van deze hoognodige oeververbinding hebben ze in Rotterdam stiekem al twee bruggen gebouwd. Extra gênant is natuurlijk de ronkende taal die de Gemeente Amsterdam gebruikt als het over fietsen gaat. Niet zelden wordt beweerd dat wij de "Fietshoofdstad van de Wereld" zijn. Hier wordt echter kwantiteit met kwaliteit verward. Ik wil best geloven dat wij per inwoner de meeste fietsen in de openbare ruimte hebben (en daartoe reken ik ook de bodem van de grachten), maar of de fiets-infrastructuur hier zo voorbeeldig is waag ik te betwijfelen. In Utrecht is...

Als geëmancipeerde man word ik natuurlijk geacht mijn steentje bij te dragen aan het huishouden, maar dat dit in volmaakte harmonie gaat zou ik niet durven beweren. De oorzaak hiervan is hoofdzakelijk mijn modus operandi . Die is op zich nauwelijks gecompliceerd te noemen. In principe heb ik slechts twee standen, namelijk "Bezige Bever" of "Lui Varken". Als de schakelaar op standje 1 staat ga ik er vol in. Dit gebeurt voornamelijk tijdens mijn werk als cameraman. Mijn uithoudingsvermogen, tempo en inzet zijn dan, zonder te willen snoeven, bovengemiddeld. Maar thuis sta ik standaard op standje 2: "Lui Varken". Hangend op mijn chaise longue bij het raam veins ik het lezen van de krant of een boek, maar in feite heb ik dan alles uitgeschakeld behalve hartslag en ademhaling. De reactie van mijn geliefde (die er niet intrapt dat ik met een opengeslagen dik boek over Napoleon zogenaamd aan mijn éducation permanente werk), kent ook slecht...