HUISARREST

Hier uw thuiswerkende verslaggever met een extra bulletin. Zoals u ziet heb ik het advies om vooral niet in pyjama achter de Remington te gaan zitten, opgevolgd. Een van de meest vervelende aspecten van het corona-huisarrest is wel dat ik nu word geacht allerlei achterstallige karweitjes in en om het huis te doen. Normaal gesproken ben ik Europees Kampioen Uitstellen. Maar nu vrees ik dat ik mijn glimmende beker met inscriptie moet gaan inleveren. Het onheil diende zich vanochtend aan bij het ontbijt.

"Mulder, elk nadeel heeft zijn voordeel," zegt mijn geliefde opvallend monter. Ik voel de bui al hangen.
"Wat bedoel je?" vraag ik quasi-onverschillig.

"Nou, je hebt nu álle tijd voor wat projectjes." 
De klemtoon op 'alle' klinkt zeer onheilspellend en het onschuldig klinkende verkleinwoord van 'project' is een eufemisme voor 'vervelende klussen'.
"Om te beginnen dit kastdeurtje." Ze wijst op een inderdaad iets scheefhangend deurtje onder het aanrecht. Ik heb deze reparatie tot nu toe kunnen vermijden door, ruim vier weken geleden, de volgende tactiek te hanteren: "Schat, ik heb er eens goed naar gekeken, maar in de loop der tijd zijn de schroefjes van het scharniertje gaan uitlubberen."

 Ze trok een smerig gezicht. "Uitlubberen?" Inderdaad een woord dat je eerder met allerlei lichamelijke ongemakken associeert dan met doe-het-zelfwerkzaamheden.
"Ik bedoel dat in de loop der jaren het spaanplaat, waarin de schroefjes zijn gedraaid, langzaam aan het verkrummelen is."

"Je bedoelt 'verkruimelen', neem ik aan?"

"Ja juf, dat bedoel ik. Repareren is wellicht mogelijk, maar misschien wordt het langzamerhand toch tijd voor (dramatische pauze), een Nieuwe Keuken." Haar reactie was, en dan druk ik mij voorzichtig uit, nogal heftig. Niet zozeer vanwege de financiële consequenties. Die zijn weliswaar pittig, maar te overzien. Nee, het betreft hier een sterke, bijna emotionele band met haar vertrouwde kombuis. Want qua oppervlakte, indeling en bewegingsruimte waan ik mij in onze keuken soms op een kleine motorkruiser. Toch weet zij mij aan boord steeds de meest fantastische gerechten voor te schotelen. Dit op het spel te zetten met allerlei wilde verbouwingsplannen lijkt mij riskant. Voorlopig maar de keuken ongemoeid laten en alleen onderhoud plegen als het strikt noodzakelijk is. En dat is deze ochtend het geval volgens mijn geliefde. 
"Kom op, aan de slag!"
"Oké, oké! Ik zal zo met wat plamuur de boel aansmeren en dan kijken of de schroefjes blijven zitten," beloof ik. Typisch pappen en nathouden, maar op die manier koop ik tijd en zal hopelijk die nieuwe keuken er ooit komen. Ik blader verder door de ochtendkrant in de hoop hiermee de zaak te hebben geregeld. IJdele hoop, want de volgende vraag wordt al weer op mij afgevuurd.
"Mooi. Geen ingewikkeld en tijdrovend klusje dus. Kan je dan daarna iets doen aan die gordijnrail in de achterkamer?" Ik begin licht te zuchten. Twee jaar geleden ben ik hier ingetrokken. Het is een smaakvol appartement, origineel ingericht, honderd procent Ikea-vrij en sommige meubels en objecten vind ik oprecht heel mooi. Het gordijn in de achterkamer hoort daar niet bij. Ik sta op punt om te zeggen:

"Ja, ik weet wat ik ga doen 'aan' die gordijnrail. Namelijk 'm van het plafond rukken en samen met die lap stof die eraan bungelt geheel illegaal in de container getiteld 'restafval' proppen." Maar ik ben verstandig, tel tot tien en zeg: 
"Klopt schat, die rail is inderdaad een beetje ingezakt in het midden. Misschien moet-ie daar iets verstevigd worden."
"In godsnaam niet met die eeuwige Donald Duck-tape van je!"

"Het is duct-tape, juf. Anders nog iets?"
Dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen. Er volgt nu een waslijst van kleine defecten en ongemakken die mij totaal niet storen maar die nu eens en voor altijd aangepakt dienen te worden: defecte lampen, viltjes onder de stoelen en schilderijen op gelijke hoogte hangen. Karweitjes waarvan ik geneigd ben hardop te zeggen: "Maar darling, dat kan je als geëmancipeerde vrouw toch makkelijk zélf doen?" maar ik hou dat wijselijk voor mij omdat de sfeer na een week vrijwillige quarantaine al behoorlijk om te snijden is. Ik zie mogelijkheden. "Laten we bij het keukenkastje beginnen", stel ik heel meegaand voor. "Ik moet daarvoor wel eerst even naar de bouwmarkt om zo'n tube plamuur te halen." Een volkomen geldig excuus om mijn huisarrest te overtreden, lijkt mij. Dit wordt schoorvoetend geaccepteerd. Al fietsend op weg naar de Praxis, door een heerlijk rustig Amsterdam, ontstaat er in mijn hoofd een snood plan. (Je bent tenslotte niet voor niets Europees Kampioen Uitstellen.) Ik zou naar huis kunnen bellen en vertellen dat de plamuur volledig is weggehamsterd. Ik ben tenslotte niet de enige die nu alle tijd heeft voor 'Eigen Huis en Tuin'. Vervolgens ga ik dan zogenaamd heldhaftig alle bouwmarkten en doe-het-zelfzaken in de stad af. Dit kan zomaar een paar uur duren. Dan zou ik, bijvoorbeeld ergens rond een uur of drie, een heimelijk bezoek kunnen brengen aan vriend H. Die heeft, nu zijn stamcafé voorlopig dicht is, van de nood een deugd gemaakt. Zijn kelder fungeert al een paar dagen als illegale kroeg. 

Onder het motto 'dansen op de vulkaan' mogen vrienden die niet al te veel niezen en rochelen een glaasje wijn komen drinken, nadat ze per sms het wachtwoord-van-de-dag hebben ontvangen. (Gisteren was dat Keep cool & drink on.) Hoewel we bij het nuttigen gepaste afstand tot elkaar houden, is de sfeer heerlijk samenzweerderig. De valse piano die H. af en toe bespeelt draagt bij tot het ware speakeasy gevoel.

Voor de deur bij de bouwmarkt pak ik mijn telefoon en pols voorzichtig via een appje de stemming bij H. Maar helaas, ook hij heeft besloten dat de tijd van jolig bagatelliseren voorbij is en dat hij zelf eigenlijk ruimschoots in de risicogroep zit ("oud, krakkemikkig en lelijk"). Hij houdt de boel tot nader aankondiging op slot. 
De plamuur is ruim voorradig en in de aanbieding. Met frisse tegenzin fiets ik terug naar huis.

--------------------------------------------------------------------------------------------

© 2020 Martin Mulder

Met dank aan Emilia van Heuven