MULDERCAM BLOG

Nu alle kappers voorlopig nog gesloten blijven laat ik, behalve een wasbeurt en wat nonchalant geborstel, mijn haar vrijuit voortwoekeren. Gisteren vroeg ik aan mijn geliefde: "Vind je niet dat ik sinds de lockdown een woest aantrekkelijk kapsel heb?" " Keep dreaming, baby!" was het antwoord. Het is al door veel columnisten gesignaleerd: ons haar lijdt zichtbaar onder de crisis. Zelf ben ik genetisch gezegend met goed haar dat, in het pre-coronatijdperk, een regelmatig bezoek aan de kapper vereiste. Met frisse tegenzin liet ik mij door mijn partner regelmatig naar een gediplomeerd barbier sturen. Maar, ik heb altijd een haat-haat relatie gehad met kappers. Ik ga nog liever naar de tandarts. Hiervan is, weinig verrassend, een klein jeugdtrauma de oorzaak. Mijn vader, allround als hij was, vond het weggegooid geld om mij en mijn broertje naar een echte kapper te sturen. Hij, en vele ouders met hem, hebben eigenhandig de rebellie van de jeugd tegen het ouderli...

Een snelle blik op het schermpje. Het is vijf minuten voor vijf, ik ben natuurlijk voor op schema. Maar als ik mijn telefoon weer weg wil stoppen pingt er een appje. Dit lijkt mij een overbodige mededeling. Als mijn goede vriend L. op de afgesproken plaats (het bankje voor het Vondelparkpaviljoen) op de afgesproken tijd wil arriveren, dan is een fysieke verplaatsing een minimale vereiste. Zolang de Transporter uit de sciencefiction-serie Startrek nog niet goed werkt moeten wij het op de ouderwetse manier doen. In dit geval op de fiets. De Transporter uit Startrek Het op een afgesproken tijdstip ergens verschijnen is voor mij een erezaak. Ik ben aangaande schema's niet zo neurotisch als John Cleese in de film Clockwise , maar het komt in de buurt. Dit heeft zeker te maken met een beroepsreflex, opgedaan bij de televisie, waarbij immers het achtuurjournaal ( boing! ) letterlijk klokslag acht uur begon. Het is een branche waar je tien symbolische zweepslagen k...

Povera Italia! Mijn favoriete vakantieland heeft het zwaar, heel zwaar.  Ernstig getroffen door het virus en dan ook nog geschoffeerd worden door die gereformeerde rekenmeester uit de Lage Landen. Ik ontving deze week vermanende berichten van mijn Italiaanse vrienden. Daarin lieten ze weten, soms tussen de regels door, soms onomwonden, boos te zijn op onze minister van Financiën. Ik ben diep door het stof gegaan en heb WhatsApp-diplomatie bedreven door het bekende verhaal op te hangen over die typisch Hollandse directheid en ons schoolmeestertoontje. Maar ik moet eerlijk bekennen, als ervaren Italiëganger moet ik onze Wopke toch een beetje gelijk geven. Italië, hoezeer ik er ook van hou, is namelijk niet een land waar ik zou willen wonen.  Want vroeg of laat krijg je daar te maken met verstikkende bureaucratie, cliëntelisme, zwarte economie, corruptie en de machinaties van de maffia (die als een ondergrondse veenbrand blijft doorsmeulen).Verder is het land politie...

We worden momenteel, als vaccin tegen alle onheilsberichten, collectief geïnjecteerd met troostprogramma's, hartverwarmende initiatieven en liedjes van BN'ers (sterkte Anouk, daar in Marrakesh!) en andere opbeurende berichten. Dat alles is essentieel voor het moreel en ik doe er graag aan mee. Vandaar deze derde editie van de serie Reasons to be cheerful. Met een paar onbeduidende maar lichtvoetige observaties waarin het C-woord niet zal vallen. Wereld op wielen Het is te billijken dat we ons in deze periode te buiten gaan aan nostalgische overpeinzingen en het bekijken van foto's en programma's uit schijnbaar zorgelozer tijden. Het consumeren van deze troostbeelden is als het verorberen van een doos luxe bonbons:  je weet dat je er een sugar rush van krijgt, maar het is toch onweerstaanbaar. Bij de research ten behoeve van een vorige column (15/3/2020 "Dinosaurus") stuitte ik op het legendarische tv-programma "Wereld op wielen" uit de ...