REASONS TO BE CHEERFUL Pt. 3

We worden momenteel, als vaccin tegen alle onheilsberichten, collectief geïnjecteerd met troostprogramma's, hartverwarmende initiatieven en liedjes van BN'ers (sterkte Anouk, daar in Marrakesh!) en andere opbeurende berichten. Dat alles is essentieel voor het moreel en ik doe er graag aan mee. Vandaar deze derde editie van de serie Reasons to be cheerful. Met een paar onbeduidende maar lichtvoetige observaties waarin het C-woord niet zal vallen.

Wereld op wielen

Het is te billijken dat we ons in deze periode te buiten gaan aan nostalgische overpeinzingen en het bekijken van foto's en programma's uit schijnbaar zorgelozer tijden. Het consumeren van deze troostbeelden is als het verorberen van een doos luxe bonbons:  je weet dat je er een sugar rush van krijgt, maar het is toch onweerstaanbaar. Bij de research ten behoeve van een vorige column (15/3/2020 "Dinosaurus") stuitte ik op het legendarische tv-programma "Wereld op wielen" uit de jaren zestig. Een autoprogramma van nota bene de VPRO, gepresenteerd door Fred van der Vlugt met daarin het iconische onderdeel "de koude start". (Het dateert dus uit de tijd dat je om sneeuw en ijs te ervaren gewoon in eigen land kon blijven.) De testauto werd een nacht in een koelcel gezet. De volgende ochtend trad de in poolkleding gehulde Fred heldhaftig de cel binnen, krabde met veel gevoel voor drama het ijs van de voorruit en trachtte de auto te starten.

Thuis zaten wij dan op het puntje van onze stoel. Meestal lukte het na een paar pogingen, maar indien de accu van de testwagen was leeggestart kon het bewuste automerk maar beter uit Nederland vertrekken. (Met de sleepwagen.) Ook de zijwindgevoeligheid van de auto werd overtuigend in beeld gebracht: shot opstarten gigantische vliegtuigpropeller, close-up windmeter (9 Beaufort!) en dan het met stormachtige dwarswind op de camera afrijden. Waarbij sommige modellen (zoef!) soms links uit het beeld verdwenen, exit Nederlandse markt. En natuurlijk het testen van de schokbrekers op de "beruchte Belgische kasseien", waarbij je het voorwiel vervaarlijk zag stuiteren. Top Gear avant la lettre.

De bus is altijd halfvol

Over auto's gesproken: wanneer ga je tanken? Als de benzinemeter op een kwart staat? Of pas als het waarschuwingslampje gaat branden? Sommige notoire uitstellers tuffen zelfs dan nog vrolijk door.  "O, maar dan heb ik nog zeker een kilometer of vijftig!" Waarbij de subtekst eigenlijk is: "De kans is groot dat ik over dertig kilometer de ANWB moet bellen." Het cliché wil dat met name vrouwen een tankbeurt zo lang mogelijk uitstellen. En zoals elk cliché klopt dit ook, wist een loslippige Wacht van de Wegen mij te vertellen. Wat zou het toch fijn zijn als de inhoud van een tank, een spuitbus of een fles Margaux nooit leegraakt. Helaas, een of andere elementaire Wet van de Thermodynamica of entropie of iets met Einstein verbiedt dit. Toch staat er op mijn wastafel een bus scheerschuim van het merk Proraso (Tutte le barbe) die al deze wetten aan de laars lapt. Vorig voorjaar gekocht in een supermarktje in Napels. De spuitbus is 19 cm hoog en de inhoud is volgens de verpakking 400 ml.

Ik heb geen zware baardgroei of five o' clock shadow, maar scheer mij toch vijf keer per week. De bus blijft echter na circa 225 scheerbeurten halfvol en het frisse schuim spuit er nog elke ochtend zonder gesputter krachtig uit. (Elke jolige associatie is voor eigen rekening.) Er vindt in deze magische bus klaarblijkelijk een geheimzinnig proces plaats dat lijkt op de fusie van waterstof en helium in het binnenste van de zon en alle andere sterren. Ik sta dus voor een wetenschappelijk raadsel, maar geniet ervan zolang het kan. Wel maak ik mij een beetje zorgen over de bodem. Die is namelijk na een klein jaar gaan oxideren.

Ik vrees nu dat midden op een kwade nacht (want onheil gebeurt altijd op dat soort tijdstippen) de bodem bezwijkt onder de enorme druk van het geheimzinnige nucleaire proces en dat het schuim zich, als in een B-film, een weg naar buiten zal banen, de badkamer uit, de trap af en naar buiten. Ik hou jullie op de hoogte.

Radio Garden

Lezers van de Volkskrant hebben vorige week zaterdag (28/3/2020) misschien het artikel gelezen over Radio Garden. Dit is een initiatief van de Nederlandse ontwerper Jonathan Puckey.

Hij heeft een radio-app ontworpen die geniaal in zijn eenvoud is. Als je Radio Garden op je telefoon of computer hebt gedownload zie je een Google Earth-achtige wereldbol met daarop letterlijk tienduizenden groene stipjes. Zoom in op een willekeurige stip en je hoort live een lokaal radiostation in uitstekende geluidskwaliteit. Het is een totaal andere ervaring dan het luisteren naar zo'n ongezellig en volledig geautomatiseerd Spotify algoritme. Hier hoor je het echte werk. Radiostations met dj's en presentatoren van vlees en bloed. Ik voel mij de laatste dagen als een kind in een snoepwinkel. Bedwelmende bedoeïenenmuziek uit Algerije, meedogenloze merengue uit Uruguay, obscure Franstalige pareltjes uit the heart of darkness via Congo FM 88.4 en uit het spreekwoordelijke "van Hier tot Vladivostok" het station Russkoe Radio.

Om maar een dwarsstraat te noemen. Het voelt een beetje zoals ik vroeger (ok boomer!) op mijn jongenskamertje met zo'n bakbeest van een buizenradio de korte golf afspeurde. Als de atmosferische omstandigheden gunstig waren kon je dan met veel gepiep en gekraak een station uit Oost-Europa (Beograd) ontvangen.

Zelfs het storingsvrij ontvangen van Radio Caroline op de middengolf (de piratenzender waar een hele generatie voor het eerst kennismaakte met de Beatles en Stones) was al een uitdaging. Zaak was de antenne (een oud wasrekje van mijn moeder) onder de juiste hoek op te hangen. Dat ik nu met mijn telefoon en bluetooth koptelefoon ongestoord kan luisteren naar het station The Sound of New York City (dat je qua sfeer terugbrengt naar Studio 54 begin jaren zeventig) is niets minder dan een wonder. En nog gratis ook. Om dit geweldige platform te ondersteunen heb ik 2 euro 50 (!) betaald voor de versie zonder pop-ups. Koopt Nederlandsche waar, dan helpen wij elkaar.

Prijsvraag

Tot slot, omdat we weer ouderwets aan het puzzelen en quizzen zijn geslagen, hier de opgave van deze week: op mijn reis door Marokko in november vorig jaar (zie column "Tante uit Marokko" dd 1/12/2019) bezocht ik de indrukwekkende Romeinse opgraving Volubilis. In het museum aldaar zag ik in een vitrine een prachtig stenen reliëf van ca. twee eeuwen voor Christus. Het kwam mij vreemd bekend voor. Aan welk modern schilderij doet jullie dit denken?

Onder de goede inzendingen verloot ik een fles Marokkaanse wijn. Dit onder de voorwaarde dat we hem samen op gepaste afstand soldaat maken.

---------------------------------------------------------------------------------------------

© 2020  Martin Mulder

Eindredactie Emilia van Heuven
radio.garden