THE MOUSE IN THE ROOM

Dit stukje gaat over een dier genaamd Mus musculus. Mijn Latijn is waarschijnlijk net zo roestig als dat van jullie dus het is niet gek dat je in eerste instantie denkt aan zo'n gezellig fladderend en kwetterend musje. Bijna goed, het scheelt één letter. Mus musculus is namelijk de wetenschappelijke naam van de huismuis. Alleen al het lezen van het woord "muis" veroorzaakt bij sommigen een lichte siddering. Geen reden tot schaamte, je bevindt je in goed gezelschap. Stoere mannen als vliegenier Howard Hughes, filmster Will Smith en kickbokser Ernesto Hoost hebben toegegeven bang te zijn voor deze knaagdiertjes. En het verhaal wil dat Walt Disney zijn angst voor muizen heeft overwonnen door de creatie van zijn iconische Mickey Mouse. Het clichébeeld "gillende vrouw op stoel" kan dus, nu we toch met een allesverwoestende beeldenstorm bezig zijn, definitief de gracht in.

Zelf ken ik geen vrees voor specifieke dieren. Hoogstens een lichte huiver voor Homo sapiens in groten getale. Bijvoorbeeld als ze in hordes naar de Toppers in de Arena gaan. Ik kwam ooit bij toeval terecht in een metrocoupé die vol zat met dit soort exemplaren en daar word ik nog wel eens badend in het zweet van wakker. Voor muizen ben ik echter onbevreesd en dat komt goed uit want wij kampen thuis met een hardnekkige Mus musculusplaag. Hoewel het hele woonblok van onze deftige postcode hiermee worstelt, is mijn geliefde ervan overtuigd dat het ongedierte het exclusief op ons appartement heeft voorzien. En net als die andere plaag, die van de Columbae amstelodammae, (oftewel alle duiven op de Dam) is de Amsterdamse versie van de huismuis hondsbrutaal. Zo kon het onlangs gebeuren dat mijn geliefde languit op de bank naar een "heerlijk slappe meisjesfilm" (zoals ze dat zelf omschrijft) zat te kijken toen midden in de kamer een muis op z'n dooie gemak overstak. Ik lag in mijn boudoir de krant te lezen toen ik crescendo hoorde: "muis... Muis... MUIS... MUISMUIS!!" Sindsdien wordt er van mij geëist dat ik heldhaftig en meedogenloos optreed. Ik ben officieel benoemd tot Chief Mauser, naar de bekende kat van Downing street 10.

 

Inderdaad, de meest voor de hand liggende remedie is de aanschaf van een poes. Hiermee wordt echter probleem op probleem gestapeld. Een poes moet dagelijks meurende kleffe substanties voorgeschoteld krijgen. Een kattenbak is, hoe mooi en geinig ook vormgegeven, toch een stinkende mini-dixie en tijdens vakantieperiodes begint het vernederende gezeul langs familie en vrienden. De overweging zelf een Felis silvestris catus te nemen werd gelukkig al snel losgelaten toen wij een keer waren gezwicht voor het tijdelijk huisvesten van een kat-in-vakantietijd. Mijn geliefde verwachtte dat het nu wel afgelopen zou zijn met overstekende muizen. Dat klopte. Daarvoor kreeg ze iets anders in de plaats: het bekende opgooien en rondslingeren van half afgekloven, bebloede muizenkadavertjes. En als er één ding voor sommige lijders aan musophobia (zo heet 't echt) erger is dan een muis dan is het wel een dode muis. En dat de geur van een kat muizen afschrikt is een mythe, gezien de doorlopende horrorshow die volgde.  ("dooiemuis... Dooiemuis... DOOIEMUIS!")

Ik heb geleerd dat je griezelige beesten een gezellige naam moet geven. Dit inzicht werd mij ooit duidelijk gemaakt door Emile Ratelband of all people.Vergeleken met alle gevaarlijke gekkies die nu de media beheersen was Ratelband eigenlijk een onschadelijke, folkloristische charlatan. Een bijna aandoenlijke handelsreiziger in kwakzalverige therapieën. Toen ik nog samen met Mylène de la Haye het RTL-programma Personal Assistant maakte zijn we een paar dagen op stap geweest met dit fenomeen. Wij vergezelden hem naar Sint Petersburg, alwaar hij voor veel geld was ingehuurd door de lokale Kamer van Koophandel om een gezelschap ingedutte Russische ondernemers eens goed op te schudden. Vast onderdeel van zijn repertoire was mensen bepaalde, al dan niet ingebeelde, angsten te laten overwinnen middels onconventionele methodes. Het met blote voeten lopen over gloeiende kolen was een van de bekendste. Inderdaad reuze praktisch als je dit onder de knie hebt. Maar hij wist ook raad met een andere bekende fobie, arachnophobia, de angst voor spinnen. Om dit aanschouwelijk te maken sleepte marskramer Ratelband een levensgrote Lycosa tarantula uit het Amazonegebied met zich mee. Nadat hij in de zaal had gevraagd wie er alleen al bij het woord spider begon te zweten, werd een dame naar de bühne gehaald. Aldaar werd de bibberende Svetlana geconfronteerd met het harige monster dat plotseling in een plexiglas doosje voor haar werd opgehouden. De truc die Ratelband vervolgens uit de doeken deed was in feite eenvoudig: geef het beestje een mooie naam (het werd Valentina, een ode aan Valentina Tereshkova, de eerste vrouwelijke kosmonaut) en verzin er een zielig Alleen op de wereld verhaal bij. (Valentina werd al vroeg verstoten door haar boze vader, ahhh!) De in eerste instantie afschrikwekkende vogelspin werd zodoende letterlijk aaibaar en (ere wie ere toekomt) Ratelband wist Svetlana zover te krijgen dat ze Valentina na een paar minuten over haar hand en hoofd liet kruipen.

Dezelfde tactiek probeer ik nu te volgen bij mijn geliefde. Helaas zonder succes. De muis die voortdurend onder in haar beeld verschijnt bij het netflixen heb ik, hoogst origineel, Mickey genoemd. En ook deze Mickey heeft een ellendige jeugd achter de rug (misbruikt door zijn moeder, gepest op de muizenmavo). Maar van enige bonding is geen sprake. Tijd voor rigoureuzere maatregelen. In mijn vorige huis had ik het ook al aan de stok met deze grijze jongens. Toen kon je bij de drogist nog gifkorrels krijgen die behoorlijk effectief waren. Maar inmiddels mogen deze om onduidelijke redenen niet meer verkocht worden. (Lobby van de Partij voor de Dieren, afdeling Knaagdierleed?) De korreltjes die nu nog wel over de toonbank gaan zijn volstrekt waardeloos, daar krijgt Mickey hoogstens een beetje koppijn van en een droge bek. Een beetje zoals ik na het drinken van inferieure supermarktwijn.

Als Chief Mauser ben ik tevens licensed to kill en als zodanig in het bezit van een serieuze luchtbuks. Ooit heb ik daar een voltreffer mee gescoord. Maar het rendement is te verwaarlozen. Ik mag van mijn geliefde namelijk om onduidelijke redenen dit wapen niet handig paraat naast het bankstel positioneren. Gaat Mickey (of een van zijn makkers) weer eens demonstratief aan de wandel dan moet ik eerst naar de meterkast sluipen, het doosje met kogeltjes open peuteren, een veiligheidsbril opzetten en de buks laden. Mickey is dan inmiddels in de twilight mouse zone verdwenen.

 

Go ahead Mickey, make my day

De ouderwetse houten muizenval met springveer is ook uit de handel genomen. Dit klassieke ontwerp was best effectief maar nogal gevaarlijk in het gebruik, met veel blauwe nagels tot gevolg. De nieuwe generatie is inderdaad gebruiksvriendelijker. Het is een soort klem met handgreep en heeft als handige feature een uitneembaar bakje voor het lokaas.

Maar welk lokaas te gebruiken? Daar zijn de meningen over verdeeld. Dat muizen van Goudse kaas houden is een hardnekkig misverstand, in de wereld geholpen door Walt Disney en de geestelijke vaders van Tom & Jerry, Hanna en Barbera.

 

Pindakaas met stukjes noot wordt op diverse fora aanbevolen. Maar we hebben hier wel te maken met verwende Amsterdam-Zuidmuizen, die halen daar hun neus voor op. Ik heb nu wisselend succes met hummus, meringuetaart van patisserie Holtkamp en (geheimtip) stukjes Brandt & Levie worst. Dat zal ze leren...

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

© 2020 Martin Mulder
Eindredactie Emilia van Heuven

 

(De complete aflevering van "Mylène de la Haye, PA" met Ratelband is terug te vinden op YouTube.)