Drie jaar geleden trok ik definitief de deur dicht van mijn jongenskamer en in bij mijn geliefde. Dit alles volledig compos mentis, bij mijn volle verstand. Dat ik op een aantal fronten zou moeten inleveren was ingecalculeerd. Ik wist dat ik voortaan niet meer te allen tijde keihard housemuziek kon draaien, geen sokken moest laten rondslingeren en dat het niet toegestaan was een stuk kaas uit te hollen maar het recht moest afsnijden. Tegenover deze kleine nederlagen stonden substantiële financiële voordelen, een hoop soft focus romantiek waar ik verder niet over zal uitweiden en een mooi, ruim appartement. Smaakvol ingericht, veel moderne kunst aan de muur. Met hier en daar een paar kleine aandachtspuntjes en één hele grote. Waarover straks meer. Al na een klein jaar van happy together probeerde ik toch voorzichtig en heimelijk een aantal subtiele wijzigingen in het interieur door te voeren. Dit bleek een kansloze exercitie. Elke verandering, hoe klein ook, werd onmiddellijk gesignaleerd en afgeserveerd. Zelfs het 180 graden omdraaien van een vaas op de vensterbank, waardoor het handvat nu niet links maar rechts zichtbaar is, ontging haar niet.
Daarom ben ik opgehouden met sneaky dingen te veranderen of te verplaatsen. Ik noem mijn geliefde nu Miss Marple of Columbo. Zij zou een aardig zakcentje kunnen bijverdienen door zich te verhuren als freelance forensisch detective, want nog voordat ze bij thuiskomst haar jas heeft uitgetrokken roept ze: 'Hé, dat is raar, waar is die paraplu gebleven die onder de kapstok stond?' Ingrijpende veranderingen in ons huis moeten dus eerst door het Politburo goedgekeurd worden. Daar gaan keiharde onderhandelingen aan vooraf. Die bovendien eindeloos lang kunnen duren. Ik las laatst het geweldige boek Rites of Peace van Adam Zamoyski over het Congres van Wenen in 1814/1815 waarin, na de val van Napoleon, Europa opnieuw verdeeld moest worden over de grote mogendheden. Dit diplomatieke huzarenstukje was van dezelfde orde als mijn poging een stoel naar de andere kant van de kamer te verhuizen. Wat uiteindelijk slaagde na, inderdaad, een campagne van ruim een jaar. Inmiddels heb ik wel carte blanche gekregen om het kleinste kamertje geheel naar eigen inzicht in te richten. Ik ga daar nu als curator om de paar maanden helemaal los en overweeg een Instagram-account aan te maken onder de titel "Duchamp meets Disney".
Hopelijk kan ik vanuit deze piepkleine galerie oprukken naar andere vertrekken. Maar dat wordt een zaak van lange adem. En het gaat vrees ik nog wel even duren voordat mijn voornaamste struikelblok is bedwongen. Ik heb het namelijk over De Kast. Voordat ik hier definitief introk had ik mij mening over De Kast al talloze keren luidruchtig verkondigd. Ik heb een naam voor dat onding, maar die kan ik hier vanwege het mogelijk meelezen van de altijd woke goedesmaakpolitie niet opschrijven. Laat ik het voorzichtig formuleren: als er ooit nog eens iemand spectaculair uit de kast wil komen dan is deze hiervoor zeer geschikt.
Het betreft een echte designklassieker van niemand minder dan de legendarische Italiaanse ontwerper Ettore Sottsass, oprichter en il padre van de zgn. Memphisgroep. Voor zijn ontwerp van een Olivetti schrijfmachine maak ik een diepe buiging. De Valentine uit 1969 staat terecht in zo'n beetje elke handboek over industrieel design.
Het is echter een mythe dat alles wat uit Italië komt mooi is ontworpen. De Fiat Multipla uit 1999 is destijds uitgeroepen tot de lelijkste auto van het jaar. Oordeel zelf:
De originele versie uit 1956 is, zelfs als je het nostalgiefilter even uitschakelt, toch beter gelukt.
Ook Sottsass is wel eens uit de bocht gevlogen. Ik mag nog in mijn handjes knijpen dat niet een andere kast van hem, de Carlton, bij ons de gemoederen verhit.
Dit ontwerp valt in dezelfde categorie als de iconische Rietveldstoel. Prachtig om te zien, maar nauwelijks functioneel. Ongetwijfeld zijn jullie wel eens ergens op visite geweest waar de gastheer/vrouw nonchalant een Rietveldstoel showt. Vraag dan nooit: 'Is-ie origineel?' Hoon valt je ten deel dat je dit niet meteen hebt gezien. En begin nooit over het spartaanse zitcomfort. Deze stoel is niet bedoeld om op te zitten maar om de goede smaak en financiële draagkracht van de eigenaar te etaleren.
De Kast, die ook bij ons in de kamer heel nadrukkelijk design staat te zijn, is wel een dankbare conversation piece, moet ik toegeven. Mijn geliefde en ik hebben een vast repertoire als het bezoek, meestal uit beleefdheid, zegt: 'Wat een interessante kast!' Ik roep dan meteen enthousiast: 'Dat treft, hij is te koop! En omdat jij het bent, voor een vriendenprijsje.' Mijn geliefde begint dan vrolijk uit te leggen dat dit uiteraard een grapje is ('Haha, die Mulder, altijd de leukste!') en dat ze zeker niet van plan is om hem weg te doen. Dit ondanks het feit dat ik haar al diverse keren heb voorgerekend dat we van de opbrengst twee weken in een vijfsterrenhotel aan de Amalfikust kunnen verblijven. Bij dineetjes ben ik zodanig aan de eettafel geplaceerd dat ik altijd met mijn rug naar De Kast zit. Het is wat mij betreft de elephant in the room. Die qua poten inderdaad iets van een olifant heeft.
Maar ik ontkom er helaas niet aan om regelmatig de confrontatie aan te gaan met deze mastodont. Regelmatig krijg ik de opdracht leuke bordjes, aardewerk of kristallen glazen te pakken die zijn uitgestald achter de glazen deurtjes. En net zoals de portieren van een Alfa Romeo Spider na een paar jaar gaan wringen, zo is het ook gesteld met het hang- en sluitwerk van dit kunstwerk. Het openen en sluiten moet uiterst voorzichtig gebeuren. Voortdurend moet ik mij bedwingen niet nijdig te smijten met de priegelige, licht klemmende deurtjes. Dat lukt louter en alleen door mij het terras van hotel San Pietro di Positano voor te stellen. Want De Kast is toch, zo blijf ik hardnekkig hopen, ooit mijn ticket naar deze adembenemende plek met misschien wel het mooiste uitzicht op de Middellandse Zee.
Misschien moet ik toch maar een paar van die zachte witte handschoentjes aanschaffen waarmee in musea schilderijen behoedzaam worden opgehangen. Onlangs heb ik bovenstaande foto groot laten afdrukken en die ga ik bij de volgende expositie in mijn kleine galerie op zithoogte ophangen. Het gaat misschien nog een jaar duren, maar hopelijk gaat Miss Marple uiteindelijk overstag. Mocht ondertussen iemand al een vrijblijvende optie op De Kast willen nemen, be my guest!
© 2021 Martin Mulder
Eindredactie Emilia van Heuven
Op 20 april verschijnt bij Pepper Books "De wonderlijke wereld van de televisie".
https://www.pepperbooks.nl/boek/de-wonderlijke-wereld-van-de-televisie/
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteVerder best een mooie kast.
ReplyDeleteIn comparability, if the soft metal was used, lead time can be shorter. Invariably, it signifies that the smaller the part size, the lesser the lead time. A easier definition of the phrase "lead time," is the whole precision machining time wanted to get a product.
ReplyDelete