Zelfs het tikken van een eenvoudig WhatsApp-berichtje kostte mij de nodige moeite, laat staan de wekelijkse routine oppakken van het schrijven van zo'n achthonderd woorden. Een beproefde methode om deze impasse te doorbreken, zo had ik vernomen van een bevriend en gediplomeerd schrijver, is het lezen van een willekeurig kort verhaal van wat de Amerikanen The Three C's noemen: Chekhov, Carver en Cheever. Of een willekeurige "Kronkel" van Carmiggelt. Of de bundel Tat Tvam Asi van de onlangs overleden A.L. Snijders, meester van het ZKV (Zeer Korte Verhaal). Dit goedbedoelde advies bleek de blokkade alleen maar te verergeren. De observaties van bijvoorbeeld Snijders, vanuit zijn huisje in de Achterhoek, zijn jaloersmakend in hun compactheid:
"Er komt een wandelvrouw langs het huis lopen. Deze vrouwen zie ik regelmatig in de buurt waar ik woon. Ze zijn tussen de zestig en tachtig, ze dragen een kleine rugzak, ze zijn nergens bang voor en ze hebben meningen."
Ik hoor jullie nu al, als enthousiaste ouders vanaf de zijlijn van het veld, roepen: "Kom op Mulder, dat kan jij ook! Knallen!" (Lang geleden moest ik, na tevergeefs tegenstribbelen, toch een potje meevoetballen met het schoolelftal. De sportleraar was bekend met mijn totale gebrek aan tactisch inzicht, balcontrole en basiskennis van de spelregels. Hij gaf mij de simpele opdracht: "Mulder, je gaat er nú in. Verwarring zaaien in het kamp van de tegenstander!" Vervolgens spoot ik zigzaggend en springend over het veld, als een koe die in het voorjaar weer van stal mag en de wei in, en liep iedereen, inclusief teamgenoten en scheidsrechter, voor de voeten. De Chaostheorie in de praktijk.)
Ik ga nu dus maar, op volkomen wanordelijke wijze, lukraak een paar lakens en slopen aan elkaar knopen, teneinde een ontsnappingspoging te forceren uit het gevreesde writer's block.
--------------------------------
EASY RIDER
Sinds kort volg ik een Facebook-groep getiteld "Amsterdams verleden". Inderdaad, met veel fraaie oude foto's van Jacob Olie en Breitner, maar gelukkig ook veel onbekend werk uit het recente verleden. Waaronder deze meesterlijke foto van Dolf Toussaint, genomen tijdens de rellen op Kroningsdag 1980, toen het centrum van Amsterdam veranderde in een slagveld.
De ijzersterke en wendbare combinatie motorrijder/verslaggever is hier goed te zien en je ruikt bijna de kruitdampen en het traangas. Cruciaal onder deze omstandigheden zijn natuurlijk een krachtige motor en dito bestuurder. Een aantal jaren geleden deed ik het camerawerk bij een project getiteld "Cycling Cities". Een door architect en filmmaker Jord den Hollander bedacht concept waarbij een jongeman in een aantal steden ogenschijnlijk doelloos door het urban landscape fietst. De als eerste gefilmde Amsterdamse route werd zo getrouw mogelijk gekopieerd naar steden als Mexico City, Boedapest, Beijing, Taipei, Milaan en Tirana. Het uiteindelijke resultaat zou een multiscreen projectie worden. De opnames werden gemaakt in samenwerking met lokale universiteiten en met een minimaal budget. Zodoende waren de door ons bestelde powerful motorcycles niet altijd even krachtig. En uitgerekend in een van de grootste steden ter wereld, Mexico City, was het brommertje met daarop Den Hollander en achterop nog een grote Hollander, nauwelijks in staat de fietsende student bij te houden.
Over fietsen gesproken: de bekende Oud-Zuid-kakfiets is natuurlijk allang niet meer weg te denken uit het straatbeeld. De twee mormels die hier ongeduldig wachten tot Pa uitgeluld is, zijn beduidend minder goed gehumeurd dan de kinderen op de foto uit begin jaren zestig.
WAGENPARK (deel1)
Mijn goede vriend H. heeft drie auto's. Ten eerste een klassieker waarvan kenners alleen al bij het horen van de naam opgewonden raken. Afdeling car porn. Verder een model dat tamelijk obscuur is maar juist daarom weer bij een zeer select gezelschap op goedkeurende hoofdknikjes kan rekenen. En dan nog een zogenaamde youngtimer. Een mooie cabrio van zo'n twintig jaar oud. Daarmee maakt H. regelmatig een chic statement als hij langzaam door de Cornelis Schuytstraat kruist. Je weet wel, het epicentrum van de nouveau riche waar al die proleterige en intimiderende Range Rovers, BMW X series en andere opgeblazen SUV's een parkeerplaats proberen te vinden.
De drie wagens van mijn vriend zijn allemaal van Engelse makelij. Met alle technische en financiële uitdagingen die daarbij horen. (Het bekende cliché over Franse auto's dat "ze al roesten in de folder" heeft een Engelse versie. Over Jaguar werd gezegd: They are leaking oil in the showroom.)
Net zomin als ik van goede vrienden de details wil weten van hun seksleven, wil ik in hun boekhouding kijken. Op dat gebied ben ik behoorlijk gereformeerd. Maar inmiddels weet ik wel dat H. geen miljonair is en dat het bezit en onderhoud van zijn wagenpark toch wel wat offers vragen. Op een mooie zomerdag, na een paar flessen wijn in zijn achtertuin, had ik voldoende moed verzameld, gooide mijn schroom overboord en vroeg hem oprecht bezorgd of drie auto's misschien iets te veel van het goede was.
"Ja maar Martin," antwoordde hij met zijn gebruikelijke gevoel voor pathos, "ik ben oud en krakkemikkig en heb eigenlijk helemaal niets meer aan mijn leven. Dit is mijn enige plezier!" "Ja maar, drie van die auto's!" riep ik, "wegenbelasting, verzekering, onderhoud, stalling. Dat is toch gewoon geld verbranden!" Hij glimlachte en zei: "Klopt! Maar dat ruikt zo lekker, vind je niet?
------------------------------------
VOLTOOID LEVEN
PRUDENT
Een onuitputtelijke bron voor columnisten zijn natuurlijk huishoudelijke perikelen. Ik ben al aardig gevorderd met een bundel waarvan de werktitel luidt: "Man met fratsen" en de ondertitel "Over samenwonen en andere ongemakken". Mijn geliefde is qua budgettering meestal behoorlijk "prudent" zoals zij dat op z'n Oud-Zuids zegt. Dit heeft ermee te maken dat ze vroeger, op basis van een krap modaal inkomen als alleenstaande moeder twee jongens heeft moeten opvoeden. Dat is haar goed gelukt en ik maak hiervoor een diepe buiging. Vandaar dat ik nu nauwelijks verweer heb tegen haar roekeloze impulsaankopen.
"Kijk," zegt ze triomfantelijk bij binnenkomst met allerlei tassen van de Zara, "dit bloesje was afgeprijsd van 90 naar 25 euro. Mooi weer 65 euro verdiend, Mulder!"
Nu ben ik geen financieel genie, maar volgens mij is dit een schoolvoorbeeld van jezelf rijk rekenen. Onlangs dacht ik dit gegoochel met virtuele bedragen te ontmaskeren door opgewonden te roepen:
"Darling, ik heb vandaag 9500 euro verdiend!"
"Wat!! Hoe dan?"
"Nou kijk, zie je deze fijne Chevrolet Caprice?" Ik laat haar op mijn laptop mijn oude jeugdliefde zien.
"Die heb ik dus op het laatste moment NIET gekocht!"
Ze kijkt mij aan als een eend naar het onweer en zegt dan resoluut: "Nee, zo werkt dat niet, mannetje!" Een paar dagen geleden hoor ik een hoop gestommel in het trapportaal.De deur wordt met moeite opengeduwd en daar staat ze, beladen met tassen en balancerend met een grote kartonnen doos.
"Kijk 's wat ik heb gekocht bij Dirk van den Broek: een stofzuiger, was maar 50 euro!" Ik was niet zozeer verbaasd dat je bij een supermarkt tegenwoordig stofzuigers kunt kopen. Waarschijnlijk was dit een partij afkomstig uit het blokkeerschip. Mijn verbazing gold het feit dat we amper twee maanden daarvoor ook al zo'n geel monster hadden aangeschaft.
"Maar deze is kleiner, is dus makkelijker op te bergen!"
Ik hoorde in mijn achterhoofd de bekende Tellsell voice-over, met Amerikaans accent, zeggen: "En je schuift 'm zo onder het bed!"
Elk verzet is zinloos, weet ik inmiddels. Ik besluit maar tot het nemen van onderstaande foto, waarvan de tekst luidt: "Met blijdschap geven wij kennis".
---------------------------------
WAGENPARK (deel 2)
Over het fotografisch correct poseren voor je automobiel wordt vaak te makkelijk gedacht. Houding, outfit en gezichtsuitdrukking luisteren heel nauw. Veelgemaakte fout is het ál te triomfantelijk en zelfvoldaan voor je voertuig staan. Als er al sprake is van trots, dan mag dit nauwelijks zichtbaar zijn. Het moet beslist niet lijken op die foto's van jagers op groot wild die glunderend voor een zojuist neergeschoten tijger poseren. (Ik zal jullie de horror van dergelijke foto's besparen.) Er mag best een beetje geleund worden op de motorkap, maar meer dan 10 graden slagzij is al dubieus. Het languit liggen op de motorkap, veel toegepast in de sixties (meestal door wulpse dames of Barry Gibb), is te allen tijde verboden. De belangrijkste benchmark is de stand van de voeten. Er dient namelijk altijd één schoenpunt het wegdek licht te toucheren. Dit lijkt niet moeilijk, maar ook hier loert gevaar: voor je het weet sta je voor je stoere twaalfcilinder in een verkrampte plié.
Hieronder wat voorbeelden die variëren van "mislukt" tot "redelijk geslaagd". Met als uitsmijter de absolute grootmeester op het gebied van de correcte autopose, hoe kan het ook anders, prins Bernhard. Tenue, gezichtsuitdrukking en stand van schoen: douze points! Sla 'm op in je smartphone, zodat je nooit meer de mist kan ingaan...
 |
| Max Tailleur, te geinig |
 |
| Mr. Cool Michael Caine, iets te veel slagzij |
 |
| Barry Gibb in Lotushouding |
 |
| Couturier Holthaus, linkerbeen te hoog |
 |
| Wim Sonneveld, niets op aan te merken |
 |
| Musicus Han de Vries, houding goed, jeans minder |
 |
| Wielrenner Wout Wagtmans, gediskwalificeerd |
 |
| And the winner is... |
VAN OUD-WEST NAAR DE WEST
De ontsnapping uit het writer's block lijkt mij ondertussen redelijk geslaagd. Ook ben ik weer op stoom met een eerder project, namelijk het optekenen van het levensverhaal van mijn goede vriend Bert Evers.
Het wordt een schelmenroman based upon a true story en valt in de categorie "van straatschoffie tot succesvol entrepreneur". Bert kan smakelijk vertellen over zijn avonturen in de wondere wereld van de speelautomaten, zijn ervaringen als eigenaar van het roemruchte Leidseplein-café Burties (stamkroeg van tal van bekende Amsterdammers van diverse pluimage), zijn korte maar krachtige loopbaan als geluidsman en zijn reeks faliekante mislukkingen onder het motto "Schoenmaker hou je bij je leest". Een sneak preview:
"...dus leek het mij een goed plan een sleepboot te kopen. Een echte, formaat Smit Tak. Kosten: zo'n 600.000 dollar. Wel inclusief twee Cubaanse matrozen en een gepensioneerde Rotterdamse kapitein. Die heette, dat verzin je niet, Olieberg. Nou, hij deed zijn naam eer aan toen we voor de eerste keer stookolie moesten tanken, het zogenaamde "bunkeren". Dat gebeurde in de haven van Willemstad, vlak naast de Pontjesbrug. Daar staat een groot formaat benzinepomp, compleet met zo'n telwerk. Na een tijdje zeg ik tegen Olieberg: 'Staat daar nu 15.000 op de teller?'
'Klopt!' zegt-ie.
Zijn dat dollars?'
Ja, en we zijn zo'n beetje op de helft...'
------------------------------
INFLATIE VOOR DUMMIES
Op het gebied van de economie (door Rutte steevast uitgesproken als "eekennemie") ben ik een leek. De laatste tijd struikel ik steeds vaker over het voor mij geheimzinnige begrip "gewenste inflatie". Die moet volgens de geleerden (waaronder Klaas Knot van De Nederlandsche Bank) idealiter omhoog naar twee procent omdat consumenten anders "aankopen uitstellen". Inmiddels betaal ik in mijn dorp 3.50 euro voor een waterige cappuccino en ruim 6 euro op een terras voor een borrelglaasje middelmatige supermarktwijn. Met die "gewenste inflatie" komt het wel goed, Klaas!
--------------------------
BROM DE BEER EN EDDIE MAUW
Ik maakte al eerder melding van mijn weekhartigheid sinds ik parttime opa ben. De klefheid neemt zo langzamerhand groteske vormen aan. Zoals elke BN'er ben ik namelijk ook begonnen aan, brace yourself, een heusch Kinderboek! Het zijn De Avonturen van Brom de Beer. Ook hiervan een voorproefje:
Wim Wagmans moet mi Wout(je) Wagmans zijn
ReplyDelete